Αντίο φίλε Γιώργο…

δύσκολη μέρα σήμερα αγαπητέ φίλε για όλους μας…. όλους εμάς που συμπορευτήκαμε δίπλα σου για πολλά χρόνια και γαλουχηθήκαμε με τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες σου….

ιδέες που ήταν στραμμένες και στοχευμένες στην κοινωνία των πολιτών… που είχαν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα όπως έλεγες και βροντοφώναζες πάντα… αλλά ποιος να σε ακούσει;;;; μετά τον αείμνηστο ηγέτη μας Αντρέα που ως υπεύθυνος του τομέα κινητοποιήσεων και ως η ψυχή της περιφρούρησης νυχθημερόν άπλωνες ένα τεράστιο πέπλο προστασίας και ασφάλειας «για να μην διανοηθεί κανείς να τον αγγίξει» ήρθαν δυστυχώς οι βάρβαροι…. και τότε δεν άντεξες την ιδεολογική μετάλλαξη… και ξεκίνησες τον ανένδοτο αγώνα κατά του εκσυγχρονιστικού σοσιαλισμού του Κώστα Σημίτη… της σοσιαλιστικής σύγχυσης  και απάθειας του Γιώργου Παπανδρέου…  και της νεοφιλελεύθερης σοσιαλιστικής ανώμαλης προσγείωσης του Βαγγέλη Βενιζέλου… τι είναι ετούτοι εδώ που μας προέκυψαν έλεγες… μεταλλάσουν βίαια και με συνοπτικές διαδικασίες τα πιστεύω μας…. ποιος έτσι που πορευόμαστε και με τι πρόσωπο θα εκφράζει και θα εκπροσωπεί τον αγρότη, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον αδύναμο και ευάλωτο πολίτη, τον μη προνομοιούχο Έλληνα, την κοινωνία των πολιτών;;;; και έτρεχες «σαν τον Βέγγο» με τον πράσινο ντοσιέ παραμάσκαλα για να αφυπνίσεις από τον ιδεολογικό λήθαργο τα στελέχη…. σε ένα προσωπικό μαραθώνιο τετ α τετ με όλους… δεν υπάρχει γωνιά στην Αθήνα που να μην άφησες γερή και ανεξίτηλη την πατημασιά σου… και τα τελευταία χρόνια όργωσες και την Ελλάδα… να μην χαλαρώσουμε…. να μην αποκοπούν οι συνεκτικοί ιδεολογικοί ιστοί ανάμεσά μας…. και σε έβλεπα ερμηνεύοντας το βλέμμα σου να θλίβεσαι βαθιά όταν δεν μας έβρισκες στην θέση μας… όταν σου λέγαμε ότι «α αυτός κιότεψε και μας γύρισε την πλάτη»… «α ο άλλος, ο αχάριστος αυτομόλησε στους γιαλαντζί αριστερούς»… η μάχη τώρα είναι άνιση… αλλά ήμαστε καταδικασμένοι να την δώσουμε… και να ορθοποδήσουμε…. εσύ δεν ήξερες από ήττα, δεν κιότευες ποτέ, δεν συμβιβαζόσουν  με τις συντηρητικές αντιλήψεις της εποχής…. δεν ήξερες τι θα πει ατομικισμός, «όλοι μαζί έλεγες, εν τη ενώσει η ισχύς»…. τι θα πει ιδιοτέλεια, «με το τζιν παντελόνι μέχρι χθες, και το ίδιο σακάκι χρόνια»… τι θα πει χρήση και κατάχρηση εξουσίας, «ποτέ δεν επιδίωξες θέσεις και αξιώματα»… τι θα πει οπισθοδρόμηση και φτωχοποίηση της κοινωνίας «να στεριώσουμε το σύγχρονο κοινωνικό κράτος έλεγες»…

Είχες ως ακίδα του δόρατος στις καθημερινές σου εξορμήσεις το τρίπτυχο «αγώνας, αγώνας, αγώνας».

Οι έννοιες αγώνας και μάχη έγιναν συνώνυμο της λέξης Παναγιωτακόπουλος…

Ήσουν από τους ελάχιστους που ανεβαίνοντας τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα ήθελα πολύ να βλέπω, να επικοινωνώ και να οσφρίζομαι την θετική αύρα ζωής που διαχρονικά και εφ’ όρου ζωής εξέπεμπες… και κάτι μου έλλειπε γυρίζοντας πίσω όταν δεν σε εύρισκα για το πρωϊνό καφεδάκι εκεί στο Τίβολι….

Υπήρξες φίλε Γιώργο ο τελευταίος των μοϊκανών μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας που στιγμάτισε τους πολίτες με πολλά αρνητικά…. αλλά και με πολλά θετικά για τα οποία και μόνο πρωταγωνίστησες….

Στιγμάτισες όμως με την ανθρωποκεντρική σου διάσταση και την δική μας σκέψη, αντίληψη και πρακτική για να μπορούμε να έχουμε καθαρή και ήσυχη την συνείδησή μας σήμερα στην εποχή της κατάρρευσης, του κανιβαλισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού….

Αυτό το φευγιό είναι προσωρινό φίλε…. είναι νομοτέλεια ζωής… ξέρω ότι δεν λυπάσαι που αλλάζεις περιβάλλον...γιατί εκεί σε περιμένει ο Αντρέας, ο Γιώργος, η Μελίνα και οι άλλοι…

Σου χρωστάμε φίλε Γιώργο…

Καλό ταξίδι…            

 

                                                                                      Δημήτρης Χαμπίπης