Τα παιδιά είναι το γέλιο που ομορφαίνει τη ζωή, όποια και να είναι, όπως και να είναι, από όπου και εάν είναι… δεν παύει να είναι το αύριο που θα έρθει.

Είτε τα παιδιά αυτά είναι προσφυγόπουλα δηλαδή παιδιά του πολέμου, είτε είναι τσιγγανόπουλα, είτε παιδιά των φαναριών, είτε παιδιά με ειδικές ανάγκες, είτε παιδιά των ιδρυμάτων, είτε ορφανεμένα παιδιά, είτε παιδιά του περιθωρίου – ανήλικοι εγκληματίες είναι άνθρωποι και αυτά.

Έχουν μάνα, πεινάνε, κρυώνουν, κλαίνε, πιστεύουν στον Θεό τους, κάνουν όνειρα, τα μεγαλώνει η ελπίδα. Κανένας δεν θα ήθελε να είναι το παιδί του στην θέση των παιδιών αυτών και περισσότερο εμείς, ως Ελληνες, οφείλουμε να διδάξουμε, σε όλο τον κόσμο, την αλληλεγγύη.

Όλα τα παιδιά αυτά -μαζί με τα παιδιά μας- θα φοιτούν πάντα στα σχολεία μας, θα παρακολουθούν εκεί και τα μαθήματα της Ελληνικής γλώσσας και της Ορθοδόξου Θρησκείας μας. Με αυτό τον τρόπο θα αγαπήσουν την Ελλάδα, θα αγαπήσουν τον συνάνθρωπό τους, θα αποφύγουμε τα χειρότερα και για αυτά και για εμάς. Αναγκαία όμως φαντάζει, όσο τίποτε άλλο, η εκ μέρους του συντεταγμένου κράτους πιστή τήρηση των όρων υγειονομικής προστασίας όλων των παιδιών στα σχολεία μας και η, εκ μέρους μας, φροντίδα αγάπης. Τίποτε άλλο.

Η παρουσία έξω από τα σχολεία όλων εκείνων που αυτοαποκαλούνται «αλληλέγγυοι» ή «εθνικιστές» είναι περιττή και εξυπηρετεί άλλους στόχους, ξένους προς την πραγματική αλληλεγγύη και την διάσωση της ταυτότητας του Έθνους μας.

 

Δημήτριος Λ & Π Λαμπράκης

Δικηγόρος Αρτας