Του Χρήστου Μέγα*

Εδώ και 10-12 χρόνια η χώρα έχει ανεργία 17%-26%, στην αγορά υπάρχει πλήρης χαλάρωση των εργασιακών σχέσεων (και εκ των ακραίων-αρνητικών οικονομικών και υγειονομικών συνθηκών). Ως εκ τούτου ο κόσμος είναι έτοιμος να δοκιμάσει κάθε τι που θα παρουσιαστεί σαν ευκαιρία. Όταν το ασφαλιστικό «αγκομαχά» με ελλείμματα, ενόσω δεν προσφέρει ικανοποιητικές συντάξεις, οι νέοι είναι έτοιμοι να ακούσουν πώς θα φτιάξουν τη ζωή τους…

Έτσι, σαν «ευκαιρία» σερβίρεται από τη κυβέρνηση και το νέο εργασιακό, το οποίο όμως πρέπει να δούμε αν εξυπηρετεί τέσσερις βασικές επιδιώξεις της κοινωνίας και της οικονομίας, όπως εάν:

α/προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης (δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας),
β/ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων,
γ/συμφιλιώνει την οικογένεια με την εργασία (αντιμετωπίζει εν γένει το Δημογραφικό πρόβλημα που αναδεικνύεται σε «υπ’ αριθμόν 1» εθνικό πρόβλημα) και
δ/αν βελτιώνει την θέση των ήδη εργαζομένων. Ειδικά μετά από 30-40 χρόνια που το μερίδιο της εργασίας στον συνολικό εθνικό προϊόν υποχωρεί. Κοντολογίς, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και ο φτωχοί πάμπτωχοι…

Νέες Θέσεις Εργασίας-Δημογραφικό-Ανταγωνιστικότητα

Πάμε να τα δούμε ένα-ένα:

1. Με την καθημερινή 10ωρη εργασία (και εβδομαδιαία εργασία 50 ωρών) με ατομική σύμβαση ο εργαζόμενος, που κυριολεκτικά τρέμει να μην χάσει την δουλειά του, εξισώνεται με τον επιχειρηματία. Έτσι, με ατομική συμφωνία, ορίζονται οι όροι εργασίας. Πρόκειται περί λεοντείου συμφωνίας! Όταν έχουμε εισέλθει στην 4η βιομηχανική επανάσταση, τη ρομποτική και τους αυτοματισμούς, η συνταγή της ΝΔ είναι περισσότερη απλήρωτη εργασία
2. Η πρόσθετη (εποχική, έκτακτη) δουλειά θα βγαίνει με το ίδιο προσωπικά χωρίς μάλιστα επιπλέον κόστος καθώς καταργήθηκαν τα αντικίνητρα πρόσθετης (πέραν του 8ώρου) απασχόλησης (υπερεργασία-υπερωρία).
3. Η επιχείρηση δεν προβαίνει σε προσλήψεις, έστω με μερική απασχόληση ή διαλείπουσα εργασία.
Άρα οι άνεργοι νέοι δεν έχουν ευκαιρίες και οι ήδη απασχολούμενοι δεν βελτιώνουν τις αποδοχές τους.
«Σπαστή» βάρδια και οικογένεια
4. Με το ακανόνιστο καθημερινό και εβδομαδιαίο ωράριο καταστρέφεται η οικογενειακή ζωή. Ειδικά με την «σπαστή» βάρδια (πρωί-απόγευμα) στην μερική απασχόληση, όταν ο εργαζόμενος θα πρέπει να παραμείνει στην επιχείρηση για 12 ή 14 ώρες καθημερινά για να δουλέψει 3 ώρες το πρωί και 2 το απόγευμα…
 Κατά συνέπεια τα ενήλικα μέλη μιας (νέας) οικογένειας εργάζονται σε ακανόνιστες ώρες, με χαμηλές αμοιβές, χωρίς ασφάλεια (διάρκεια) στην εργασία (παράνομες απολύσεις χωρίς υποχρέωση επαναπρόσληψης), οι τράπεζες δεν δανείζουν τη νέα οικογένεια (με απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα) προκειμένου να αποκτήσει στέγη και η πολιτεία δεν προσφέρει εργατική στέγη. Άρα επιδεινώνεται το Δημογραφικό πρόβλημα.
5.Το άμεσο εργατικό κόστος («ξερός» μισθός) δεν είναι το πρόβλημα τις επιχείρησης, δεν αποτελεί αρνητικό παράγονται για την παραγωγικότητα. Αντιθέτως, η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος πυροδοτεί την κατανάλωση και (αυτή) δημιουργεί απασχόληση. Κατά συνέπεια το έμμεσο μισθολογικό κόστος είναι το πρόβλημα για την απροθυμία πρόσληψης νέου προσωπικού (μη επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών για την έξοδο από την κρίση), η αδικαιολόγητη διατήρηση των γραφειοκρατικών διατυπώσεων ακόμη και για το ωράριο εργασία (καθώς δεν ισχύει η ψηφιακή κάρτα, η γραφειοκρατία κ.α.) ορθώνουν τείχη στις επενδύσεις.
6. Επίσης λείπει το εξειδικευμένο προσωπικό καθώς εδώ και 30 χρόνια η χώρα έπαψε να βγάζει τεχνίτες, ενώ όπου υπήρχαν (π.χ. Ναυπηγεία) οδηγήθηκαν στην απαξίωση. Με αποτέλεσμα την απώλεια μιας συσσωρευμένης γνώσης χιλιετιών…

 

*Ο Χρήστος Μέγας είναι Δημοσιογράφος, Γραμματέας του Τομέα Εργασίας του ΚΙΝΑΛ