Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’60, αν ήσουν κάτω των 30 χρόνων και δεν δήλωνες αριστερός ήσουν άτομο με ειδικές ανάγκες, αν ήσουν άνω των 30 και επέμενες να λέγεσαι αριστερός, ήσουν βλάκας! Σε αυτή λοιπόν την περίοδο, τη δεκαετία του ’60, την πιο χρυσή, ήρεμη και ταυτόχρονα γόνιμη δεκαετία των τελευταίων δύο χιλιετιών για την ανθρωπότητα, για όλη την ανθρωπότητα, θα σας μεταφέρω για λίγο με αυτό το κείμενο και στην συνέχεια θα σας προσγειώσω στη σημερινή πραγματικότητα.
Τότε λοιπόν, 17χρονο χωριατόπαιδο, μαθητής νυχτερινού γυμνασίου και εργάτης τυπογραφείου με μεροκάματο 17,50 δραχμές, με… «στράτευσαν» στον συνδικαλισμό! Στον αρρωστημένο συνδικαλισμό, καθόσον όλοι οι εργοδότες «πίνανε το αίμα του εργάτη» και ο εργάτης δεν έπρεπε με τη δουλειά του να πλουτίζει τους εργοδότες!
Έτσι με αυτή την συνδικαλιστική κουλτούρα στο τυπογραφείο που δουλεύαμε, 17 νοματαίοι κάναμε ότι γουστάραμε, δουλεύαμε όσο θέλαμε, την κοπανάγαμε όποτε μας λέγανε οι εργατοπατέρες εκείνης της εποχής. Καλόβουλο ανθρωπάκι ο εργοδότης μας, μας πλήρωνε τουλάχιστον 30% από ότι πρόεβλεπαν οι νόμοι, κάθε μεσημέρι μας τάιζε στην ταβερνίτσα της γειτονιάς, μας έδινε και «μπόνους» όταν πέφτανε καλές δουλειές.
Ένα λοιπόν από τα αμέτρητα μεσημέρια, που τρώγαμε «αμάκα» και δεν λέγαμε ούτε ευχαριστώ, ανοίξαμε συζήτηση για την αφίσα που θα κάναμε για την Εργατική Πρωτομαγιά.
Άλλος έλεγε να ζωγραφίσουμε μια λαιμητόμο, με την οποία, ο λαός σε ρόλο δημίου θα αποκεφάλιζε την εργοδοσία!
Άλλος έκανε λόγο για κρεμάλα, με τους ίδιους βέβαια ρόλους και άλλος ένα σκίτσο με το λαό να γκρεμίζει εργοστάσια και βιομηχανίες.
Μας άκουγε ο δικός μας εργοδότης και δεν μιλούσε, μέχρι που εμείς βρεθήκαμε σε αδιέξοδο.
Να σας πω και εγώ μια ιδέα; μας ρώτησε!
Γιατί όχι, απαντήσαμε όλοι με ένα στόμα!
Μας κοίταξε έναν – έναν στα μάτια και μας είπε:
«Θα ζωγραφίσετε έναν λεμονοστύφτη με μια λεμονόκουπα και με ένα χέρι (της εργοδοσίας εννοείται) να την στύβει και από κάτω, αντί για λεμονοχυμό, να βγαίνουν δραχμούλες»!
Μια ιδέα, χωρίς «αίματα», χωρίς μίσος, μια χαρακιά στην εργοδοσία, με… βαμβάκι!
Εκείνη την ιδέα την υιοθετήσαμε και έκανε δημοσιογραφικό και πολιτικό πάταγο και έφτασε και μέχρι τη Βουλή των Ελλήνων.
Τον ρωτήσαμε πως την σκέφθηκε και μας είπε: «Αν σήμερα (τότε δηλαδή) ο εργαζόμενος δεν ένιωθε λεμονόκουπα, του χρειάζονταν γιατρός».
Όμως σήμερα λεμονόκουπες δεν έγιναν μόνον οι εργαζόμενοι, αλλά όλοι οι έλληνες.
Μας στύβουν και βγαίνουν… ευρώπουλα!
Και προοπτική καμία! Ζούμε σαν τους μελλοθάνατους του Μεσαίωνα! Μας κρατάνε όρθιους μέχρι να μας «ξεζουμίσουν»! Και στο τέλος θα μας «πετάξουν» σαν στυμμένες λεμονόκουπες!
Διότι αν στην αρχή της κρίσης επιστρέφαμε στην τιμημένη δραχμούλα μας, θα μας μένανε και τα ευρώπουλα που είχαμε στα μπαούλα ή στις τράπεζες και στη συνέχεια βλέποντας και κάνοντας.
Τώρα μας ξετίναξαν από ότι είχαμε, μας αφήσανε «ταπί» από ευρώ, μας πνίξανε στους φόρους για να ξαλαφρώσουν και από ότι άλλο μας απέμεινε (ακίνητα, χρυσά, ασήμια, κειμήλια… χρυσά δόντια)!
Θα μας «ξεδοντιάσουν» στην κυριολεξία και στο τέλος θα μας πούνε… «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»!
Αλλά τότε δεν θα είμαστε μόνον φτωχοί, αλλά και… «μελλοθάνατοι»! Και στην καλύτερη, μετανάστες στην… Αλβανία!
Γι' αυτό αναγνώστη αυτού του κειμένου, αν δεν νιώθεις λεμονόκουπα κι εσένα σου χρειάζεται γιατρός!
ΛΕ-ΣΤΑΣ