Ο υπογράφων, τώρα που η «MissJulie» του Μακρυγιάννη πάει… Δίστομο, θεώρησε χρήσιμο να επίκαιρο-ποιήσει τα προ μηνών αποδοθέντα εγκώμια, προς τους συντελεστές του εμβληματικού θεατρικού έργου του  Αύγουστου Στρίνμπεργκ,  για τις συναρπαστικές ερμηνείες τους.

Τα οποία εγκώμια διαλαμβάνονται πλήρως στις πιο κάτω παρατιθέμενες περικοπές από την  συνολική κριτική που ο ίδιος έγραψε και η πλειονότητα του τοπικού τύπου φιλοξένησε, ευθύς μετά την πρεμιέρα της παράστασης από τη  θεατρική σκηνή του Αρτινού  πολιτιστικού συλλόγου(18/04/2019).
Γιατί, πραγματικά ο θεατής εκείνης της πρώτης βραδιάς, αναλογιζόμενος  ξανά και ξανά την παράσταση της «MissJulie», είναι σαν να την βλέπει μέσα από έναν καθρέφτη…Και δεν έπαψε, ούτε για μια στιγμή να τον συναρπάζουν: η ερμηνεία των ταλαντούχων ηθοποιών, η δύναμη των διαλόγων, η σκηνική ενάργεια και την διαχρονικότητα του θέματος.
Εύλογη, επομένως, η προτροπή… Να πάνε οι «Διστομίτες» να δουν την σπουδαία θεατρική παράσταση και οι καλλιτεχνικοί ιθύνοντες του Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θεάτρων του Διστόμου (σ. σ, 9ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου Διστόμου, που πραγματοποιείταιαπό τις 16 έως τις 24 Αυγούστου),  να την βραβεύσουν… Γιατί το αξίζει….
(*) οι πιο πάνω γραμμές γράφτηκαν την παραμονή της παράστασης της «Δεσποινίς Τζούλια», που παίχτηκε το Σάββατο(17/08/2019) στο αμφιθέατρο του εμβληματικού Μαυσωλείου Διστόμου.

ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ

«…Η Ζηνοβία Μήτση ήταν ανυπέρβλητη στην ερμηνεία της Τζούλιας, όταν, στην διάρκεια της νύχτας την έβλεπες να την καθηλώνει η εξουσία, να την υποτάσσει και να την «αποκοιμίζει» συνειδησιακά. Να χάνει την αρχική της μαχητικότητα, το στυλ και την αισιοδοξία της. Να αντιδρά όλο και λιγότερο στην πίεση που της ασκείται και  να ανέχεται τον ενίοτε βίαιο Ζαν. Να χάνει την ευαισθησία και τη ζωντάνια της και αργά αλλά σταθερά να οδηγείται στην ταπείνωση. Ωστόσο  όταν την έβλεπες  στη σκηνή ως «Δεσποινίδα Τζούλια», δικαιολογημένα.... σαγηνευόσουν από την ομορφιά και τη χάρη της,… γοητευόσουν απ' την συμπεριφορά της.... και  συγκλονιζόσουν  βιώνοντας  την τραγική κατάληξή της…
Ο Κώστας Γρούμπας, υποδυόμενος τον  Ζαν έδειξε να αξιοποιεί όλες τις πλευρές του ρόλου του,  με συνέπεια και εξαιρετική τεχνική. Αναμφίβολα ήταν μία από τις καλύτερες υποκριτικές του παρουσίες.
Η Ζωή Μπαρτζώκα στο ρόλο της Κριστίν, είχε έντονη παρουσία, με ωραία εμφάνιση, αξιοζήλευτη εκφραστικότητα και καθαρή άρθρωση. Αξιοπρεπής,  άνετη, μετρημένη  και πειστική, με  ισορροπημένη και χωρίς  προκλήσεις  παρουσία στον σχετικά μικρό ρόλο της Κριστίν,  μάλλον… ήταν  αδικημένη που δεν είχε ενεργότερο ρόλο προκειμένου να ξεδιπλώσει περισσότερο το ξεχωριστό υποκριτικό ταλέντο της.
Ωστόσο η σκηνοθεσία της Ζωής Μπαρτζώκα ήταν εκπληκτικά ευρηματική, πολύ-επίπεδη και διεισδυτική. Τα συμβολικά αντικείμενα που χρησιμοποίησε ήταν απολύτως συμβατά με την πλοκή του έργου, με αποκορύφωμα την μπότα και την γόβα που αντανακλούσαν με εκπληκτική σαφήνεια τον ταραγμένο, και διχοτομημένο ψυχισμό της ηρωίδας Τζούλιας. Η σκηνοθέτης προσέγγισε το κορυφαίο ψυχαναλυτικό αριστούργημα του Αύγουστου Στρίνμπεργκ με τρόπο μοντέρνο, και κατάφερε τα διαφορετικά είδη συγκρούσεων μεταξύ των πρωταγωνιστών να αποκτήσουν ρυθμό, παλμό, πάθος και ένταση….  Η ίδια, ειδικότερα, πέτυχε να σηματοδοτήσει  πολλαπλά την άνοδο του Ζαν και την πτώση της Τζούλια και να αποσπάσει μια ζωντανή ερμηνεία από την εξαιρετική Ζηνοβία Μήτση[…].
Αναμφίβολα η Ζωή του Μακρυγιάννη έκανε μια παράσταση για τον άντρα και τη γυναίκα, για την ποίηση και την πραγματικότητα μέσα σ’ αυτά τα δύο σκηνικά όντα. Τα σκηνικά, ήταν όμορφα, με  σημαντικότερο στοιχείο τους ,ότι το κάθε τι στη σκηνή ήταν χρήσιμο, ποιοτικό και όχι απλά διακοσμητικό. Φυσικά στην επιτυχία της παράστασης, εκτός των άλλων, συνετέλεσαν:  το εξαιρετικό σκηνικό, η υπέροχη ενδυμασία, η χορογραφία που παραπέμπει σε κινήσεις πάλης, η μουσική, ο τέλειος φωτισμός κ.ά…».

Αντώνης Κολιάτσος