Διανύουμε έναν ακόμη αιώνα που η απεργία των εργαζομένων εξακολουθεί να είναι ίσως το μοναδικό όπλο διεκδίκησής τους για ανθρωπινότερες συνθήκες εργασίας και για το οποίο δικαίωμα, σε ολόκληρο το κόσμο, έχει χυθεί αίμα. 

Βεβαίως και παρά τα αναμενόμενα το εργατικό κίνημα στην ευρεία μορφή του [ιδιωτικός και δημόσιος τομέας] τα τελευταία χρόνια υποχωρεί θεαματικά στα κεκτημένα των εργατών προηγούμενης γενιάς.

Η Ελληνική Κυβέρνηση δέσμια του τελευταίου μνημονίου, που μπορούσε εύκολα να αποφύγει,  επιχειρεί με τροπολογία του Υπουργείου Εργασία, νέο περιορισμό στο ιερό δικαίωμα της απεργίας με την αύξηση του ποσοστού απαρτίας [απόλυτη πλειοψηφία] για την συζήτηση και για τη λήψη απόφασης για απεργία.

Εάν τελικά τα καταφέρει η αυτοαποκαλούμενη «αριστερή» Ελληνική Κυβέρνηση [ο Θεός να την κάμει τέτοια] είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα καταργήσει εμμέσως πλήν σαφώς το άρθρο 23 ] 2 του Συντάγματος. Ο ξεκάθαρος σκοπός των δανειστών που ικανοποιεί ανενδοίαστα  η « πρώτη αριστερή» κυβέρνησή μας δεν είναι άλλος από το να καταστήσει ακόμη πιο φθηνό και ακόμη πιο γυμνό τον εργαζόμενο από τα δικαιώματά του μόνο και μόνο για να προσελκύσει επενδύσεις. 

Η νομοθέτηση αυτή δεν θα αποτελέσει μία απλή ασελγή πράξη σε βάρος του εργαζομένου αλλά θα αποτελέσει βιασμό του εργατικού κινήματος και θεωρώ βέβαιο ότι ο Ελληνας Δικαστής δεν θα το επιτρέψει.

Δημήτριος Λ & Π Λαμπράκης
Δικηγόρος Αρτας