Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα

Κάθε εποχή  έχει τι δική της γοητεία και διαθέτει μία μοναδικότητα εκπληκτική, όμως είναι κάποιες στιγμές που ανεξάρτητα από την εποχή έρχονται τα γεγονότα που επανακαθορίζουν οπτικές και διαμορφώνουν μία πορεία η οποία θαρρείς και είναι ολόιδια ιδιαίτερα για τις γυναίκες που θέτουν στόχους για να αναδειχθούν μέσα από τις δυσκολίες ως φωτεινά όμορφα παραδείγματα.

Έρχονται μπροστά μας κάποιες φορές όλα αυτά που μπορεί να κρύβονται καλά από ένα φαινομενικό καθωσπρεπισμό, όμως υποβόσκουν και αναπτύσσονται από παθογένειες που καλλιεργήθηκαν για πολλά χρόνια για να σαμποτάρουν αλλά ταυτόχρονα αθέλητα να αναδείξουν την αξία και το δίκιο…
Μόλις πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε στην Άρτα την πολιούχο μας και θαυματουργή Αγία Θεοδώρα. Μία πραγματική Βασίλισσα για το λαό της. Μία γυναίκα πρότυπο αγωνιστικότητας, ταπεινότητας, καρτερικότητας, υπομονής, προσφοράς  και αγάπης…
Μία πραγματικά ανδρεία γυναίκα περισσότερο  από πολλούς άνδρες όπως ανέφερε και ο Δεσπότης μας ο κ. Καλλίνικος, όμως προηγήθηκε ο «λιθοβολισμός» και οι δοκιμασίες μέχρι να εμφανιστεί η δικαίωση…
Θα πει κανείς γιατί να πρέπει να γίνεται αυτό;
Έρχονται οι καταστάσεις έτσι με μία σοφία και με μία σκληρότητα σε περιόδους της ζωής όλων μας που συσσωρεύεται η πίεση από πολλές κατευθύνσεις  και αυτό αναδεικνύει κυρίως κρυμμένες αντοχές και ένα πείσμα για δικαίωση και μια φωνή υπομονής και αδιάκοπης προσπάθειας που δεν αφήνει περιθώριο να καταρρεύσει κανείς, παρά το γεγονός ότι το σώμα κοπιάζει και αγκομαχά όμως η ψυχή από μέσα και η καρδιά σπρώχνουν εκεί που η πληγή επιμένει να αιμορραγεί για να την γιάνουν.
Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ζωή των γυναικών αλλά όλων αφού τα συναισθήματα  είναι κοινά και πάντα υπάρχουν πλευρές που αδικούν και γιγαντώνουν καταστάσεις κοινωνικής κακοποίησης…
Είναι φορές στη ζωή που μία κρίση εμφανίζει και ήρωες όπως συνέβη και με τα Τέμπη και τους γονείς των θυμάτων. Ανθρώπους που μπορεί να έχουν το πείσμα και την μαχητικότητα και των δικών μας γονιών, κάτι από τη στόφα συγγενών μας, φίλων μας που μία τραγωδία τους έφερε μπροστά σε ένα «Γολγοθά» που δεν άφησαν να τους κάμψει ακόμα και όταν το φύλο τους ξεπρόβαλε σαν εμπόδιο στην ανηφόρα από μία νοοτροπία που με μία βαρβαρότητα θέλει την επιτυχία να δίδεται εκεί που προστάζει το κάπως και το δήθεν, μακριά από την επιβράβευση της ικανότητας και την αξιοπρεπή διαβίωση, αν και η προσπάθεια εξοβελίζει τα οποία αναχώματα.
Σίγουρα και δικοί μας άνθρωποι είδαν εμπρός τους ανθρώπους να τους κοιτάζουν καχύποπτα και με διάθεση να τους βλάψουν, όμως το Φως κυριαρχούσε και η πλειοψηφία ερχόταν για να καθορίσει με ένστικτο την ομορφιά της ζωής.
Η Δικαιοσύνη έρχεται κυρίως από τους πολίτες και αυτό το απέδειξαν με την μαζικότητα τουςοι συγκεντρώσεις για τα θύματα των Τεμπών που μπορεί να ήταν και για τα δικά τους παιδιά, αλλά και για να μην είναι και τα δικά μας παιδιά.
Εκεί ανάμεσα σε αυτή την «ανθρώπινη αγκαλιά» προσφοράς και συναισθήματος πέρα από κόμματα και από χρώματα δεν έχουν θέση φράσεις του τύπου, «Πήγαινε να κάνεις κανένα παιδί, ή να υιοθετήσεις» ή «μην αγωνίζεσαι για να πετύχεις και συμβιβάσου βγάζοντας ένα υποτυπώδες εισόδημα προσέχοντας παιδιά και μόνο αυτό».
Εκεί ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ανώτερους ανθρώπους που με ταπεινότητα και γενναιότητα βγήκαν στο δρόμο για να μιλήσουν μαζικά και με την σιωπή τους, ειρηνικά, δεν έχουν θέση ούτε μικρότητες, ούτε κακοποίηση όποιας  μορφής είτε έχει να κάνει με την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση ή ότι άλλο για να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί.
Εκεί όλοι ήταν ένα. Εκεί όλοι μαζί είμαστε ένα.
Ακόμα και ο πόνος και τα δικαιώματα ήταν εκεί. Η φτώχια, η περιθωριοποίηση αλλά και η έπαρση του εργαζόμενου απέναντι στο άνεργο και η  υπερβολή των απαιτήσεων για να στηριχθούν τα νοικοκυριά ιδιαίτερα  και των ελεύθερων επαγγελματιών που εργάζονται στα τυφλά χωρίς να ξέρουν στην κυριολεξία τι τους ξημερώνει το αύριο…
Ήταν εκεί και οι μαθητές οι φοιτητές και οι αγρότες χέρι χέρι με μία αρχοντιά με ανθρώπους όλων των ηλικιών που δεν ζητούσαν ταυτότητα για να τους αποδεχθούν.
Κοιτάζοντας ψηλά λίγο ποιο κάτω από τον Ουρανό είναι όλοι αυτοί που μας Κυβερνούν που κυβερνούν όλες τις χώρες όπως την γειτονική μας Τουρκία όπου κατασπαράζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μία φαινομενική δημοκρατία και με μία ουσιαστική Δικτατορία.
Εκεί που με μία μονοκονδυλιά διαγράφονται πτυχία φυλακίζονται Δήμαρχοι, μην τυχόν και ξεφύγουν από την οροφή «ασφαλείας» που οι «μεγάλοι» θέτουν και διεκδικήσουν κάτι ανώτερο και που μπορεί και να το κερδίσουν τελικά και γι αυτό κρίνεται επιβεβλημένο να λασπωθούν, να αποδυναμωθούν και να περιθωριοποιηθούν ώστε να κυβερνούν και να διακρίνονται μόνο οι «εκλεκτοί».
Ο κόσμος και εκεί, δίπλα μας στους δρόμους. Φωνάζουν αγωνίζονται, διεκδικούν, δακρύζουν, ματώνουν, μα δεν το βάζουν κάτω γιατί γνωρίζουν ότι χωρίς όλους αυτούς τους αγράμματους, τους χωρίς πτυχία, αλλά και όλους αυτούς που η επιστημοσύνη τους δεν αποτελεί το «ημίψηλο» της υπερηφάνειας αλλά το απόκτημα της σοφίας. Μπαίνουν όλοι μπροστά γιατί γνωρίζουν ότι αν δεν αγωνιστούν  δεν θα προκύψει ένα ευνομούμενο κράτος χωρίς διαφθορά και με αξίες..
Δύο λαοί διπλά δίπλα, όπως δίπλα είναι και όλοι οι λαοί που ματώνουν από τις αδικίες και που οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο και για τις δικές τους χώρες.
Κοιτάζουμε ολόγυρα μας και αναγνωρίζουμε αβίαστα τις διακρίσεις ανάμεσα «στα δικά μας παιδιά»  που είμαστε διατεθειμένοι να τους αναγνωρίσουμε την όποια μετριότητα και που με χαρά και με ένα πονηρό χαμόγελο απολαμβάνουν την ανιδιοτελή προσφορά για να κομπάσουν και να «ηδονιστούν» από την εξουσία, την ίδια στιγμή που εξαντλείτε η αυστηρότητα για τον δίπλα και τον ποιο μακριά μας.
Είμαστε όμως όλοι στο ίδιο έργο όχι μόνο θεατές αλλά και πρωταγωνιστές ταυτόχρονα, με μία τόσο περίπλοκη και πολυπληθή  διανομή ρόλων που κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πως θα διαμορφωθεί το σκηνικό ή ποιος θα είναι τελικά ο ευνοημένος παρά τις όποιες προσπάθειεςαπ΄ όπου και αν προέρχονται να κερδηθούν τις εντυπώσεις, χωρίς να υπολογίζουν κυρίως την αλήθεια, με  ταπείνωση και με διάθεση να αναγνωρίσουν την αρχή και το τέλος του όποιου «παιχνιδιού».
Αν ο αγώνας δεν αποσκοπεί κυρίως στη δικαίωση των απλών ανθρώπων είναι εκ των προτέρων χαμένος.  
Στόχος είναι η ανάπτυξη συνολικά όλου του λαού που απέδειξε και στη χώρα μας ότι γνωρίζει και διαθέτει σπάνια παιδεία και αδιάκοπη αγωνιστικότητα και ανδρεία για να έρθει η δικαίωση για όλους ανάλογα με την πραγματική τους αξία.