Ο πιο τυχερός έλληνας πολιτικός, από συστάσεως Ελληνικού Κράτους, χωρίς καμιά απολύτως αμφισβήτηση και υπερβολή, ήταν και είναι ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ο… ΓΑΠ, όπως χάριν συντομίας ή χαϊδευτικά, τον εμφάνιζαν τα Μέσα Ενημέρωσης.

Εγγονός του πρωθυπουργού, του Γέρου της Δημοκρατίας Γιώργου Παπανδρέου και γιός του πρωθυπουργού και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου, ο τελευταίος (μέχρι στιγμής) αυτής της πολιτικής «δυναστείας», ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, κατάφερε το ακατόρθωτο.

Σπατάλησε ανοήτως την πλούσια πολιτική κληρονομιά του, το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο, διεκδικώντας εκ νέου σε ηλικία 70 χρόνων, την αρχηγία του κόμματός του, για να  το «αναστήσει» και να το οδηγήσει και πάλι στην εξουσία.

Διεκδίκησε ένα κόμμα του 7%, με στόχο να το οδηγήσει σε διψήφιο ποσοστό, ακολούθως σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης και στη συνέχεια στην… εξουσία!

Αν για κάθε φάση του χρειάζονταν το λιγότερο μια τριετία, για να έφτανε στον τελικό στόχο, θα τον χρειάζονταν 15-20 χρόνια.

Δηλαδή στα… 90 του χρόνια να γινότανε και πάλι πρωθυπουργός!!!

Και για να πετύχαινε αυτό το «άπιαστο», θεωρητικά και πρακτικά, όνειρό τ ου, κατά την προεκλογική περίοδο των εσωκομματικών εκλογών του κόμματός του, ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΣΕ να μιλήσει για συνωμοσίες σε βάρος της υποψηφιότητάς του, για νοθεία, για ξένες παρεμβάσεις υπέρ άλλων υποψηφίων και πολλά άλλα που σίγουρα προβλημάτισαν και το εκλογικό σώμα.

Ακόμη έκανε και κτυπήματα κάτω από τη μέση, σε βάρος του αντιπάλου του.

Έκανε επίσης συνεχόμενες και απανωτές γκάφες, από τη  πρώτη μέρα που αποφάσισε να διεκδικήσει την αρχηγία.

Κι ενώ είχε ένα βεβαρημένο πολιτικό παρελθόν (προσφυγή στο Δ.Ν.Τ., διάσπαση του κόμματός του και πολλά άλλα), πίστευε ότι το όνομά του ήταν υπέρ αρκετό για να ξαναβρεθεί στην αρχηγία.

Μιλούσε μάλιστα για νίκη από την πρώτη Κυριακή και γελούσε κάθε πικραμένος, μιλούσε για μέλλον της παράταξης, μόνο υπό τη δική του ηγεσία, απαξιώνοντας και ανοήτως τους άλλους διεκδικητές, μιλούσε και για «προοδευτική συμπόρευση», αλληθωρίζοντας προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα αυτά αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες ενός πολιτικού «πρίγκιπα», που πορεύονταν ξυπόλητος από πολιτικά επιχειρήματα και γυμνός από ρεαλιστικούς και εφικτούς προσωπικούς στόχους.

Εξαργύρωσε και τα τελευταία «ασημικά» της πολιτικής κληρονομιάς του, αλλά αμφιβάλλουμε ότι θα κάτσει στα αυγά του. Πάλι θα κάνει τη ζημιά του!!!

Μόνο που αυτή τη φορά, αυτός ο ευγενής, ο συμπαθής, ο οραματιστής Γιώργος Παπανδρέου, δεν θα έχει αντίπαλό του, κάποιον που μπορεί να τον κάνει όπως θέλει ή ο ίδιος να κάνει ότι θέλει!

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, απέδειξε ότι ξέρει να μεθοδεύει την πολιτική του για την αποτελεσματική επιτυχία των στόχων του.

Και περίτρανα το απέδειξε με την θριαμβευτική εκλογή του, στην ηγεσία του κόμματός του, έχοντας απέναντί του έναν πρώην πρωθυπουργό, γόνο μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας, έχοντας απέναντι έναν έμπειρο, δοκιμασμένο και σπουδαίο πρώην υπουργό, τον Ανδρέα Λοβέρδο, έχοντας και τρείς άλλους  με πολλές κομματικές περγαμηνές.

Αν ο ΓΑΠ, θέλει να διασώσει, τουλάχιστον την υστεροφημία του, ας μη γίνει και πάλι πρόξενος διάσπασης του χώρου του. 

 

Λ.Σ.