Σε χθεσινό μας δημοσίευμα αναφερθήκαμε στα «κακά χάλια» της Άρτας, κοινωνικά, οικονομικά και αναπτυξιακά – και στα αίτια αυτής της καθίζησης.

Σήμερα, πάμε ένα βήμα παραπέρα!

Στη γενικευμένη απαξίωση και ανυπαρξία τοπικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να σταματήσουν τον κατήφορο.

Μιλάμε για συνδικαλιστικούς, πολιτικούς και διεκδικητικούς φορείς, εκείνους που κάποτε αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνικής ζωής του τόπου.

Κάποτε είχαμε την Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Άρτας - Φιλιππιάδας, το Εργατικό Κέντρο, τους συνεταιρισμούς, τα επαγγελματικά και εργατικά σωματεία, τους Αγροτικούς Συλλόγους.

Φορείς με δύναμη, συμμετοχή, επιρροή.

Κι είχαμε και κομματικές οργανώσεις που ασκούσαν πίεση στις τοπικές αρχές και ναι, επηρέαζαν τις κεντρικές αποφάσεις.

Σήμερα;

Τίποτα!

Φορείς «σφραγίδες», χωρίς αξιοπιστία, χωρίς φωνή, χωρίς αποτέλεσμα.

Η ΕΑΣΑΦ, ο άλλοτε πανίσχυρος αγροτικός φορέας, με τεράστια περιουσία, υπολειτουργεί, χωρίς ίχνος του δυναμισμού του παρελθόντος.

Το Εργατικό Κέντρο Άρτας έχει καταντήσει κομματικό παράρτημα του ΚΚΕ, λειτουργώντας στους ρυθμούς του Περισσού και αποκομμένο από τον πραγματικό εργατόκοσμο της περιοχής.

Τα επαγγελματικά σωματεία βρίσκονται σε καθεστώς αδράνειας.

Καμία οργανωμένη διεκδίκηση, καμία πίεση, καμία ανάδειξη τοπικών ζητημάτων.

Μόνο σιωπή.

Και αυτή η σιωπή βολεύει όλους!

Και τις τοπικές, και τις κεντρικές εξουσίες, που λειτουργούν πλέον ανεξέλεγκτα και «ανεύθυνο-υπεύθυνα».

Φυσικά, το φαινόμενο δεν είναι μόνο αρτινό, είναι πανελλαδικό.

Απλώς εδώ, στην Άρτα, ο ωχαδερφισμός έγινε… καθεστώς.

Η απογοήτευση είναι πανάπλωτη, σχεδόν ανίατη.

Αυτά είναι τα δεδομένα.

Και μέχρι να υπάρξει κάποια νέα γενιά διεκδίκησης, ας σταματήσουμε τη μίζερη γκρίνια και ας αποδεχτούμε δυστυχώς, την πραγματικότητα.

Μέχρι νεωτέρας…

«Π»