ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

του Αντώνη Κολιάτσου(*)

Η συχνά «διατυμπανιζόμενη καταστροφολογία» από τα χείλη στελεχών της συγκυβέρνησης, δεν φαίνεται να βρίσκει απήχηση  τουλάχιστον  μεταξύ των  βαθύτερα σκεπτόμενων πολιτών. Κατά τη γνώμη κύκλων των εν λόγω σκεπτικιστών, το αίτημα της ελληνικής πλευράς, για την επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων ή και το κούρεμα του χρέους, δυστυχώς δεν λαμβάνει υπόψη , κρίσιμες προ-υφιστάμενες  «πολιτικό-οικονομικό-΄γεωστρατηγικές» και κοινωνιολογικές σταθερές, που άν αποτελούσαν τη δικαιολογητική βάση οικοδόμησης μιας άλλης ελληνικής πολιτικής, θα ήταν περισσότερο πιθανό, όχι μόνο να προβλεφθεί η αντίδραση των δανειστών, αλλά και η ίδια να καταστεί θετική για τη χώρα και τους πολίτες της.

Υπό αυτή την έννοια, θα ήταν μέγα λάθος  εάν το αίτημα της «διευθέτησης του ελληνικού χρέους», είτε αυτό ετίθετο από την παρούσα συγκυβέρνηση (ή από μια  άλλη, που θα συγκροτούνταν προ ή μετά τις εκλογές), δεν ελάμβανε  υπόψη: ή δεν ερμήνευε σωστά

. Ότι ο βασικός παράγων που  διαμορφώνει την όποια αντίδραση των δανειστών,  είναι η αγωνία τους για τη διασφάλιση της αποπληρωμής των χορηγηθέντων δανείων  ή στην ακραία περίπτωση που αυτό εξ’ αντικειμένου καθίστατο ανέφικτο, η   εξόφληση  του  μεγαλύτερου μέρους τους. 

. Ότι είναι απολύτως βέβαιο, πως αν οι Βρυξέλλες και το ΔΝΤ, για τους δικούς τους λόγους επιλέξουν να κλείσουν τις χρηματοδοτικές στρόφιγγες και να οδηγήσουν την. Ελλάδα -και σε de jure πτώχευση, τότε θα ήταν σαν να πυροβολούσαν τα πόδια τους, αφού εκ των πραγμάτων  θα αποδέχονταν ότι, πλέον, «δεν θα έχουν λαμβάνειν παρά του μη έχοντος ελληνικού λαού».

.Ότι, ο τρόπος οικοδόμησης  και εντεύθεν η λειτουργία του ευρωπαϊκού αλλά και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, υπακούει στη λογική της  θεωρίας του χάους. Το οποίο σημαίνει ότι η παραμικρή μεταβολή, ακόμη και των πλέον αθώων συνθηκών στη λειτουργία του, μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες, αλλά μείζονος σημασίας καταστάσεις, ικανές ακόμη και να το διαλύσουν. Έτσι για παράδειγμα μια μεγάλη υστέρηση στα έσοδα του ΙΚΑ, θα επέφερε την αδυναμία παροχής συντάξεων και περίθαλψης στους ασφαλισμένους, που μετά την  μνημονιακή απαγόρευση να το «τσοντάρει» ο εθνικός προϋπολογισμός, θα οδηγούσε στην κατάρρευση όχι μόνο του οργανισμού αλλά ίσως και κάποιων τραπεζών που εμπλέκονται στη λειτουργία του και ενδεχομένως της χώρας.

.Ότι  η προαναφερθείσα χαοτική δομή του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού  συστήματος, παρά τους λεονταρισμούς των ευρωπαίων ηγετών περί του αντιθέτου,  σε μια τυχόν έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, νομοτελειακά πλέον θα λειτουργούσε  ως «ντόμινο εξόδου», των υπολοίπων χωρών του  ευρωπαϊκού νότου από την ΕΕ , με συνέπεια την περαιτέρω  διάλυση της τελευταίας. Και μόνο η  ομολογία του απερχόμενου προέδρου της κομισιόν Ζοζέ-Μανουέλ Μπαρόζο στην τελευταία  συνέντευξη τύπου, ότι: «…όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης η Κομισιόν ήταν το μόνο όργανο της ΕΕ που εξ’ αρχής στήριζε την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, καθώς αν η χώρα «έπεφτε» θα ακολουθούσε ντόμινο…Ζήσαμε δραματικές στιγμές, όχι μόνο με την Ελλάδα αλλά και με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, ακόμη και με την Γαλλία…»,επιβεβαιώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο, του παραπάνω «Ότι» το αληθές. (βλ. και ταυτόσημες δηλώσεις: των διεθνούς φήμης οικονομολόγων Paul Krugman, Joseph Stiglitz, εκπροσώπων του Αμερικανικού οικονομικού πρακτορείου Bloomberg, των ιστορικών Ευρωπαίων ηγετών Χέλμουτ Κολ, Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, Χέλμουτ Σμιθ,  και μεταγενέστερα των  Μέρκελ και  Σόϊμπλε).

.Ότι οι ευρωπαίοι αλλά και οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι μας, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα  στην περιοχή, θέλουν μεν το λαό στην εντατική και «διασωληνωμένο», τουτέστιν οικονομικά εξαρτημένο και πολιτικά αδύναμο πιασμένο  στη μέγγενη  των μνημονίων, όχι όμως μέχρι το σημείο να  προκαλέσουν τον  …θάνατό του από οικονομική ασφυξία..

.Ότι μια σειρά ιστορικών  προηγούμενων του τόπου, «διδάσκει» ότι, όποτε οι… σύμμαχοι της Ελλάδας θέλησαν να περάσουν μέτρα, που εξυπηρετούσαν μείζονος σημασίας δικά τους γεωοικονομικά  και γεωπολιτικά συμφέροντα, προτίμησαν  κυβερνήσεις με κεντρώο «ιδεολογικό-κομματικό» προσανατολισμό και μεθόδευσαν σχετικά ήπιες εφαρμοστέες πολιτικές παρεμβάσεις, οι οποίες, ειδικότερα μετά το 1974 δεν προκάλεσαν ανοιχτά τους πολίτες. Οι κυβερνήσεις: Γεωργίου Παπανδρέου μετά την απελευθέρωση το 1944, του Θεμιστοκλή Σοφούλη για τον τερματισμό του εμφυλίου, του Ανδρέα Παπανδρέου για την παραμονή των Αμερικανικών βάσεων  και την «αστικοποίηση» της Αριστεράς στην Ελλάδα, του Γιώργου Παπανδρέου για την παράδοση της χώρας στην αγκαλιά  του «Αμερικανικό-κατευθυνόμενου» ΔΝΤ και περαιτέρω για την είσοδο του τελευταίου στην Ευρώπη, είναι πολιτικές  εμπνευσμένες από την ανωτέρω συμμαχική φιλοσοφία, αλλά και  ιστορικά παραδείγματα, επαρκή να αποδεικνύουν την αλήθεια του διατυπωθέντος ισχυρισμού. 

. Ότι το «οικόπεδο» που λέγεται Ελλάδα είναι… γωνία  με μεγάλη  γεωπολιτική και γεωοικονομική σημασία για τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς φίλους μας. Ιδιαίτερα δε ο ενιαίος χώρος «Ελλάδα-Κύπρος», κυρίως ύστερα από τις εξελίξεις στη Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, είναι ενεργειακά και γεω-στρατηγικά πολύτιμος. Τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι δυτικοί θα  κρατήσουν το εν λόγω χώρο στην επιρροή τους με οποιοδήποτε κόστος. Εν προκειμένω η «μαγκιά» για την ελλαδική(και κυπριακή)  ηγεσία είναι να παίξει σωστά το παιχνίδι της «σύμπτωσης» ανάμεσα στα συμφέροντα της χώρας και σε εκείνα των συμμάχων της.

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι ατάκες του τύπου: «…αν πάμε κόντρα στους δανειστές, η Ελλάδα θα καταστραφεί…», «εάν δεν πούμε ναι σε όλα, οι δανειστές οι εταίροι και το ΔΝΤ θα μας κόψουν τις δόσεις , «…εάν επικρατήσει πολιτική αστάθεια, οι αγορές θα τινάξουν τα spreads στα ουράνια…», «…τα κοινοβούλια των χωρών που μας δανείζουν, θα απορρίψουν κάθε αίτημα της Ελλάδας για το κούρεμα του χρέους…», κ.ά, είναι μεν…  σωστές και…  χρήσιμες, αλλά μόνο για «ναινέκους» πολιτικούς και πολιτικά μικρόνοες και τρομοκρατημένες ηγεσίες.   

 

Γιατί τα μνημόνια , καθιστούν την αλλαγή 

του πολιτικού σκηνικού αναπόφευκτη

Ακόμη

.Ότι η επιβολή των μνημονίων και οι εφαρμοστικοί νόμοι που τα ακολούθησαν, προκάλεσαν τόσο μεγάλη φθορά στο πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στα κόμματα που στήριξαν μνημονιακές κυβερνήσεις ή  συγκυβέρνησαν, ώστε η πλειάδα των στελεχών τους(σ.σ, Αρχηγοί κομμάτων, κομματικά στελέχη, βουλευτές, πολιτευτές υπουργοί, πρωθυπουργοί),να είναι υπόλογοι στη συνείδηση ενός κόσμου, που δοκιμάζεται σκληρά και υποφέρει τα πάνδεινα. Ενός λαού που αισθάνεται οργισμένος και  αγανακτισμένος, έτοιμος να  τιμωρήσει τους υπεύθυνους με την ψήφο του, όποτε και αν γίνουν εκλογές.

.Ότι σήμερα η μνημονιακή από αντιμνημονιακή μεταμόρφωση του κ. Αντώνη Σαμαρά, το βαρύ κυβερνητικό παρελθόν και παρόν του Αντιπροέδρου της συγκυβέρνησης κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, η εν πολλοίς ανικανότητα βασικών κυβερνητικών στελεχών να αποφύγουν τα αυτογκόλ του φορολογικού, του εργασιακού, της παιδείας, της υγείας, της ανεργίας, του εξωπραγματικού όσο και ληστρικού ΕΝΦΙΑ κ.ά, έχουν πλήξει σοβαρά την αξιοπιστία τους και της  σημερινής διοίκησης γενικότερα. Η αίσθηση του λαού είναι ότι οι κυβερνώντες του λένε ψέματα, ακόμη και όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ή κάποιος  άλλος κυβερνητικός παράγοντας,  βγαίνει και του λέει όντως την αλήθεια.

.Ότι την ψυχολογία του κόσμου σήμερα την διαμορφώνουν δύο κυρίαρχα συναισθήματα.  Της οργής και του φόβου! Της οργής που έχει  αιτιολογία τα δεινά που του έχουν επισωρεύσει τα μνημόνια και η δοκιμασία που υφίσταται εξ’ αιτίας τους. Αλλά και του φόβου από την αβεβαιότητα που λογικά .χαρακτηρίζει το χαοτικό σύστημα της ελληνικής οικονομίας, την οποία όμως την επιτείνουν τα απανωτά σφάλματα της συγκυβέρνησης, μεταξύ των οποίων και η κακής ποιότητας κυβερνητική επικοινωνία με τον λαό. 

. Ότι ένας από τους λόγους που τα δημοσκοπικά οφέλη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, δεν εμφανίζονται, σύμμετρα, με τις αντίστοιχες ζημιές εκείνων της συγκυβέρνησης(σ.σ, π.χ ο ΣΥΡΙΖΑ, δημοσκοπικά δεν εισπράττει ανάλογα τις ζημιές της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), είναι ο φόβος για το αύριο, που φαίνεται να διακατέχει  ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για το κυρίαρχο συναίσθημα που επηρεάζει ιδιαίτερα τους μεγάλης ηλικίας και μειωμένης αντίστασης παραδοσιακούς νεοδημοκράτες και πασόκους, τους «ψευτο-προοδευτικούς» αλλά και χοντρά οικονομημένους και φυσικά όσους ακόμη υποφερτά μπορούν να τα φέρνουν βόλτα. Όμως το εν λόγω συναίσθημα, ως παγιωμένο πλέον φοβικό σύνδρομο, είναι η βασική αιτία που κατά μία έννοια  μπλοκάρει την οργή του ανωτέρω ερωτούμενου πολίτη, να καταγραφεί δημοσκοπικά, εμποδίζοντας έτσι την μετάθεση  της αντίθεσή του  στην συγκυβέρνηση, σε θέση υπέρ της αντιπολίτευσης και κυρίως υπέρ του…πολυφωνικού κατά τον κ. Σταθάκη  ΣΥΡΙΖΑ.

.Ότι, οι δανειστές, όντας σχεδόν βέβαιοι  πως τα μνημόνια και οι συνέπειες που αυτά  έχουν για το λαό, θα «φάνε» κυβερνήσεις, θα… κομματιάσουν κόμματα και θα στείλουν πολιτικούς στο σπίτι τους, είναι πολύ πιθανό να διαβλέπουν ότι το παρόν κυβερνητικό σχήμα έχει εκμετρήσει το μνημονιακό πολιτικό του ζην. Και περαιτέρω, συνυπολογίζοντας τα προαναφερθέντα γεωοικονομικά, γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα και κυρίως τον εγκυμονούντα κίνδυνο  να χάσουν τα δανεικά , είναι πολιτικά  ρεαλιστικό και επομένως αναμενόμενο ότι θα πράξουν τα δέοντα ώστε να   αποφευχθεί μια ρήξη, που θα υποχρέωνε  την πτωχευμένη Ελλάδα να τεθεί εκουσίως εκτός Ευρωζώνης.. Όμως από την άλλη, μια τέτοια πολιτική, ως υπαγορευόμενη από την ανάγκη υπεράσπισης  των κάθε είδους συμφερόντων των δανειστών και των χωρών τους, τους υποχρεώνει  να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι πρέπει «να τα βρουν» με τη νέα κατάσταση πραγμάτων, η οποία νομοτελειακά έρχεται στην Ελλάδα. Με συνέπεια οι ίδιοι, τελικά να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να συνεργαστούν με τους νέους ηγέτες της, ακόμη και αν τους είναι λιγότερο ή καθόλου αρεστοί Και όταν μιλάμε για μια κατάσταση πραγμάτων που έρχεται, εννοούμε μια νέα κυβέρνηση που θα συγκροτούνταν από περισσότερες  δυνάμεις της παρούσας βουλής ή από μια άλλη η οποία θα προέκυπτε ύστερα από προσφυγή στις κάλπες. Ωστόσο, κάτι τέτοιο, στο μέτρο που θα έβαζε στον «τροβά» της ευθύνης περισσότερα των δύο κομμάτων που σήμερα συγκυβερνούν, αντανακλά και στην πάγια επιθυμία του ιερατείου των Βρυξελλών και προεχόντως της βερολινέζικης καγκελαρίας, «να επιμερίσουν» το πολιτικό κόστος των μνημονίων που ήδη υπεγράφησαν και πολύ περισσότερο εκείνου που δρομολογούν, σε περισσότερες εγχώριες πολιτικό-κομματικές δυνάμεις.. Άλλωστε οι εκβιασμοί που ασκήθηκαν: στον Αντώνη Σαμαρά για να αλλάξει αντιπολιτευτική ρότα και στον Γιώργο Παπανδρέου  να παραιτηθεί για να ανοίξει ο δρόμος της μνημονιακής κυβέρνησης Παπαδήμου και μετεκλογικά για να συγκροτηθεί η σημερινή, ή, έστω η υπό όρους  πρόσφατη «απλοχεριά»  του κ. Ντράγκι της ΕΚΤ να ανοίξει πίστωση 12 δισ ευρώ στις ελληνικές τράπεζες με εγγύηση υποβαθμισμένα ομόλογα του δημοσίου κ.ά,  είναι οι συνιστώσες μιας αποχρώσας συνισταμένης ένδειξης, που αποδεικνύει την ορθότητα του συνολικού σκεπτικού των παραπάνω «Ότι».

 

τυχόν θερμό επεισόδιο με την Τουρκία,

 οδηγεί σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Από την άλλη με την άσχημη τροπή που έχουν πάρει τα εθνικά μας θέματα(Σκοπιανό,  κυπριακή ΑΟΖ, Τουρκικές απειλές στο Αιγαίο), είναι πολύ πιθανή η πρόκληση(τεχνητή ή πραγματική) ενός θερμού επεισοδίου στον ενιαίο χώρο  «Ελλάδα-Κύπρος».Το οποίο, όμως, εξ’ αντιδράσεως, θα άλλαζε δραματικά τα εσωτερικά «πολιτικό-κομματικά δεδομένα και θα έφερνε πλέον στο τραπέζι της εθνικής συνεννόησης, εκόντες άκοντες, τους  μονομάχους της εσωτερικής πολιτικής ζωής. Και με πολύ πιθανό το επακόλουθο( χωρίς κατ’ ανάγκη να έχει προηγηθεί η εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας, ή να έχουν διενεργηθεί εθνικές εκλογές) τη δημιουργία ενός νέου κυβερνητικού σχήματος που θα αντιμετώπιζε την πολυσύνθετη πλέον νέα κρίση.

Οι κ.κ Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, δυστυχώς δεν διέβλεψαν, ή συνειδητά προσπέρασαν τις εξελίξεις που κατά μία έννοια διαμορφώνουν οι προαναφερθείσες  σταθερές.Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν την ευκαιρία να ενημερώσουν τον κόσμο για τους πιθανούς προσωρινούς κλυδωνισμούς  που θα υφίστατο η καθημερινότητά του, από την ανάγκη να ειπωθεί  στους δανειστές ένα μεγάλο «μέχρι εδώ». Πως θα γινόταν αυτό; Μα με το να ζητήσουν από τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις, να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, συνοδευόμενοι από τις ηγεσίες τους. Εκεί, θέτοντας ως προϋπόθεση  την  κοινά  προ-συμφωνημένη διαδικασία εταιρικής ισοτιμίας  θα διαπραγματεύονταν σκληρά μαζί τους, πάνω σε ένα συλλογικά προ-εκπονημένο πλήρες, εμπεριστατωμένο, ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο  σχέδιο «διευθέτησης του χρέους», που θα έβγαζε τη χώρα από την κρίση.. Και το κυριότερο! Οι ίδιοι, ως επί κεφαλής της ούτως ειπείν εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης, και εν τοις πράγμασι εξουσιοδοτημένοι από το σύνολο του ελληνικού λαού, θα προχωρούσαν ακόμη και στη σύγκρουση, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για την απόρριψη απαιτήσεών τους(των δανειστών), που αφαιρούν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα  του πολίτη και κυρίως το δικαίωμά του να ζει αξιοπρεπώς. Εκτός εάν, οι παραπάνω κυβερνήτες, είναι «πειθαναγκασμένοι» από υπέρτερες δυνάμεις να διανύσουν μέχρι τέλους την κυβερνητική θητεία τους, κινούμενοι αποκλειστικά πάνω  στις ράγες των μνημονίων, αδιαφορώντας για τις  δυσβάστακτες για το λαό  συνέπειες μια τέτοιας διαδρομής.

 

 (*)e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  

 

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >