ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Γράφει ο Παναγιώτης Δ. Μακρής *

 

Η απαισιοδοξία, η μελαγχολία και η κατήφεια έχουν εκθρονίσει την αισιοδοξία την χαρά και την ελπίδα δίνοντας ένα φρικτό και μονότονο χαρακτήρα στην ίδια μας την ύπαρξη. 

Η κοινωνία μας νοσεί και μάλιστα βαριά, απαιτείται να αλλάξουμε ήθη να επιστρέψουμε στις ρίζες μας σπάζοντας αυτό το ανθρωποκτόνο πρότυπο που όλα αυτά τα χρόνια το εκθρέψαμε συνομολογώντας όλοι μας την επίπλαστη ευδαιμονία του.

Σε όλα αυτά τα χρόνια κυριάρχησε ο ατομικιστικός χαρακτήρας θεωρούσαμε ότι εξυπηρετούμε το συμφέρον μας όταν νοιαζόμαστε μόνον γι αυτό, αδιαφορώντας γύρω μας για οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο. Φανταζόμασταν ότι έτσι κάναμε το καλύτερο για τον εαυτό μας όμως υποπέσαμε σε πλάνη ,η αστοχία μας ήταν ότι  λησμονήσαμε την συλλογική οντότητα του κόσμου. Όταν δυστυχεί ο διπλανός μου αργά η γρήγορα θα δυστυχήσω και εγώ.

Πείσαμε τον εαυτό μας πως μονάχα η ευημερία είναι πλεονέκτημα στον άνθρωπο. Μήπως όμως ο άνθρωπος δεν αγαπά μονάχα την ευημερία; Μήπως όμως αγαπά το ίδιο και τον πόνο; Ίσως ο πόνος να έχει το ίδιο ενδιαφέρον όσο και η ευημερία. Ο πόνος είναι αμφιβολία, άρνηση. Γιατί ο άνθρωπος καμιά φορά αγαπά τρομερά, με πάθος, τον πόνο; Γιατί ο πόνος είναι η μοναδική αιτία για τη συνείδηση.

 Και η συνείδηση, θαρρώ, είναι η πιο μεγάλη δυστυχία για τον άνθρωπο, ωστόσο νιώθω, πως ο άνθρωπος την αγαπά και δεν την ανταλλάσσει με καμιάν απόλαυση. 

Στην κοινωνικοοικονομική κρίση λοιπόν ανακαλύψαμε ότι αυτά που είχαμε τα χάσαμε, πάει και τελείωσε, αυτό που μερικοί πιστεύουν ότι θα υπάρξει τρόπος να τα ξαναπάρουμε πίσω γελιούνται.

Ο άνθρωπος όμως έχει τεράστιες δυνατότητες κρυμμένες μέσα του καλά φυλαγμένες έτοιμες να τις επιστρατεύσει όταν απαιτηθεί. Δεν είναι η ικανοποίηση της εξωτερικής αντανάκλασης αυτοσκοπός το τι θα φορέσουμε, τι θα αγοράσουμε, τι θα επιτύχουμε, είναι βέβαια αναγκαία αλλά δεν αναπαύουν αντίθετα δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας. Δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό πράγμα από το να μοιράζεται κάποιος τα πιο βαθιά συναισθήματα που νιώθει μέσα του και ίσως ακόμα και την κατάντια του. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να αντιληφθούν το σκοπό της ζωής.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη γενιά εμείς οι νέοι δεν διεκδικούμε καθόλου την μοναδικότητα μας, βάζουμε το κεφάλι κάτω και γινόμαστε άβουλα πλάσματα. Τρέμουμε στο ενδεχόμενο να είμαστε διαφορετικοί φοβόμαστε την αριστεία λιποψυχούμε μπροστά στο πρωτόγνωρο, πανικοβαλλόμαστε και νομίζουμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου με την συμφορά της κρίσης, ενώ πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτή είναι μια ευκαιρία που μας δίνεται για να διεκδικήσουμε το αύριο χτίζοντας στο παρόν.

Πίστη και όραμα μας χρειάζονται μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις και παρωχημένες ιδεοληψίες που φυλακίζουν τη ψυχή και αιχμαλωτίζουν το νου σε μια ατέρμονη αναζήτηση για το τι έφταιξε και πως θα πορευτούμε. 

Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε η πίστη, στη πράξη, δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θαύμα από την πίστη. 

Ας ανατρέξουμε στην βαθιά πνευματικότητα της φυλής μας στην πολυζήλευτη κληρονομιά μας που σε αλλοτινές εποχές μας έσωσε και τότε το θαύμα που καρτερούμε θα γίνει. 

Μόνον Ένας δεν διαψεύδει και δεν απογοητεύει ας τον αναζητήσουμε λοιπόν…

 

(*) Ο Παναγιώτης Δ. Μακρής είναι Γεωπόνος Τ.Ε / Χημικός-Οινολόγος M.Sc.

Υποψήφιος Διδάκτωρ Χημείας 

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >