ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Του Δημήτρη Χαμπίπη

Δίνουν και παίρνουν οι παντός είδους αναλύσεις και ερμηνείες των πολλαπλών μηνυμάτων που έστειλαν οι πολίτες μέσω της κάλπης.  
Βιώσαμε μια πρωτόγνωρα άχρωμη και άνευρη προεκλογική περίοδο της μεταπολιτευτικής περιόδου όπου απουσίαζε ο πολιτικός διάλογος, η έντονη αντιπαράθεση, τα ολοκληρωμένα προγράμματα διακυβέρνησης και οι παντός είδους υποσχέσεις άλλων εποχών.  Λες και όλα πλέον είχαν προεξοφληθεί με το εκλογικό αποτέλεσμα της αυτοδιοίκησης και των Ευρωεκλογών.

Είναι κάπως έτσι όπως το είπε το βράδυ των εκλογών. Ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες είναι λογική και αποδεκτή η εναλλαγή στην εξουσία. Μόνο που δεν είναι ακριβώς έτσι. Στις σε υγιή βάση δομημένες δημοκρατίες η εναλλαγή γίνεται στην οκταετία. Και βάλε. Όταν όμως η αναπόφευκτη φθορά της εξουσίας παίρνει από την αρχή μόνιμα και αθεράπευτα χαρακτηριστικά, όταν από πολέμιος γίνεσαι υπέρμαχος του 3ου μνημονίου και προεξοφλείς το 4ο, όταν υπόσχεσαι στον λαό «το σύμπαν» ενώ γνωρίζεις την τραγική οικονομική δυσπραγία, όταν ακολουθείς μια αναγκαστική πολιτική περιορισμού των περικοπών και της απαξίωσης των εισοδημάτων και αυτή χωρίς επιτυχία, όταν περιστοιχίζεσαι από περιθωριακούς και γραφικούς τύπους που πηγαίνουν με σαγιονάρες στην Βουλή και ασχολούνται ολημερίς με τα social media προσπαθώντας να ευτελίσουν μια συντηρητικά δομημένη κοινωνία, όταν σηκώνεις πέραν του επιτρεπόμενου μπόι και εκεί που «αλήδες και βελήδες» στο παρελθόν έστριβαν τεχνιέντως και εσύ βάζεις φαρδιά πλατιά την υπογραφή σου για να λύσεις ένα χρόνιο και άκρως συγκρουσιακό θέμα όπως είναι το Μακεδονικό και όταν σου τυχαίνει και η πύρινη λαίλαπα στο Ζούμπερι με τους 122 νεκρούς και την διαχρονική ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού διαχείρισης και μάλιστα τέτοιου μεγέθους καταστροφή, τότε ήταν απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη.
Ο Αλέξης απλά έχασε.
   
Σε μια εντελώς απολίτικη προεκλογική περίοδο δεν χρειαζόταν και πολλά πολλά. Το μεγάλο βάρος ανέλαβε το δημοσιογραφικό κατεστημένο που περιέργως αποτέλεσε τον κύριο μηχανισμό και εκτόξευσε την δεξιά παράταξη σε ποσοστά άλλων εποχών.  Δεν παρουσίασε κανένα συγκεκριμένο και ποσοτικοποιημένο σχέδιο εξόδου από την κρίση, επαναφοράς στην κανονικότητα και σε μια ομαλή αναπτυξιακή πορεία. Ατάκτως ειρημένες κορώνες για μείωση των φορολογικών συντελεστών, για κλιμακωτή μείωση του ΕΝΦΙΑ και για αύξηση του κατώτατου μισθού (μη ξεχαστούν και κάποια θα) αλλά με προϋποθέσεις, αν και όταν και οπότε και …ανήμερα. Έβλεπε όμως με ένα μουλωχτό και συνάμα διαπεραστικό βλέμμα την προϊούσα φθορά του αντιπάλου και δεν επιδίωξε την επιτάχυνσή της. Δεν μπήκε στην διαδικασία να σπάσει αυγά. Η ομελέτα ψηνόταν μόνη της. Απέφυγε επιμελώς και το ντιμπέϊτ γιατί φοβήθηκε την σύγκριση. Ουδέποτε έκανε την αυτοκριτική για την χρεοκοπία της χώρας που σε ποσοστό 80% plus ευθύνεται η δεξιά παράταξη. Λες και ο Καραμανλής είναι ένα εξωγήινο ούφο που περιφέρεται μόνος στο διάστημα. Λες και την καταστροφική πενταετία 2004 έως 2009 που χρέωσαν την χώρα με 100 δις ευρώ δεν ήταν όλοι μαζί.
Επένδυσε στην πολιτική του ώριμου φρούτου και ο Κυριάκος απλά κέρδισε.

Ήταν πολύ ευνοϊκή συγκυρία για την δημοκρατική παράταξη. Το λεγόμενο γύρισμα και η επαναφορά των εγκλωβισμένων στον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρων δεν ήθελε και πολλά πολλά. Τακτικές κινήσεις χρειαζόταν σε μια προβλέψιμη για όλους προεκλογική περίοδο. Κυριάρχησε όμως η αδυναμία της προέδρου να εκφράσει ένα σύγχρονο, απλοϊκό και κατανοητό από την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού πολιτικό λόγο πού όμως είχε ευήκοα ώτα και περίμενε το σάλπισμα. Αντί γι αυτό όμως έβλεπε συνεχώς προσωπικές αντεγκλίσεις και διαγκωνισμούς στελεχών, διαγραφές, αποπομπές, παραπομπές, αποχωρίσεις, αυτομολήσεις και μια χάβρα ιουδαίων χωρίς αρχή και τέλος. Έβλεπε ακόμη και μια πολιτική θολούρα που δεν έκανε ορατή και ευδιάκριτη την εκπροσώπηση συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων και κυρίως των εργαζόμενων, των αγροτών, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων επιχειρηματικών που διαχρονικά και σε βάθος χρόνου συμπορεύτηκαν με το ΠΑΣΟΚ και αποτέλεσαν τον βασικό μοχλό υποστήριξης.
Έγινε και η πλέον αποτυχημένη καμπάνια στο όνομα της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Στράφηκε ολόκληρη η ηγετική ομάδα σε ένα ανελέητο σφυροκόπημα του Αλέξη και του ΣΥΡΙΖΑ και άφησε τελείως ανέγγιχτο τον Κυριάκο να αλωνίζει και να επελαύνει.   Ξέχασε προφανώς η ηγεσία ποιος κατά Αντρέα Παπανδρέου είναι ο ιδεολογικός αντίπαλος. Είχε ξενίσει πολλούς σκεπτόμενους του χώρου αυτή η επιλογή. Πολύ νωρίς τον Ιανουάριο είχα δημοσιεύσει άρθρο μου σε πολλά ΜΜΕ της Ηπείρου με τίτλο «οδηγίες προς ναυτηλομένους» όπου καυτηρίαζα αυτή ακριβώς την επιλογή και καλούσα τα στελέχη του χώρου να την αγνοήσουν.
Η επιλογή έγινε τελικά μπούμερανγκ και η Φώφη υπέστη στρατηγική ήττα.        

Ο Δημήτρης Χαμπίπης είναι Οικονομολόγος &
Περιφερειακός Σύμβουλος Ηπείρου

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >