ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Γράφει ο Χρήστος Απ. Άγης

Σε λίγες μέρες ορκίζεται η νέα δημοτική αρχή, που για την επόμενη πενταετία θα αναλάβει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις τη εποχής, να άρει τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει ο δήμος μας και να οδηγήσει την Άρτα στη λεωφόρο της ανάπτυξης και της προόδου.

Ένα εγχείρημα διόλου εύκολο κι ένα στοίχημα καθόλου ευκαταφρόνητο.
Βέβαια, κατά την προεκλογική περίοδο τα αναπτυξιακά προγράμματα και οι οραματικοί σχεδιασμοί των δημοτικών παρατάξεων που συμμετείχαν στις δημοτικές εκλογές, κρατήθηκαν ως «επτασφράγιστα μυστικά», δίνοντας την θέση τους στον τρόπο διαχείρισης των προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών, ακόμη κι αν γι’ αυτά έχει προβλέψει ο νομοθέτης με την θεσμοθέτηση συγκεκριμένων κανόνων, αρμοδιοτήτων και υποχρεώσεων. Όπως για παράδειγμα των ανταποδοτικών τελών, που εξ ορισμού αφορούν σε δράσεις σχετικές με την καθημερινότητα.
Δράσεις που θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται αυτόματα από τις υπηρεσίες του Δήμου, χωρίς την διαμεσολάβηση του πολιτικού προσωπικού του.
Όταν όμως όλη η ενέργεια μιας δημοτικής αρχής εξαντλείται στη αντιμετώπιση της «καθημερινότητας», τότε ποια στ΄ αλήθεια είναι η προοπτική που δημιουργεί, για τον τόπο και τους δημότες;
Κι ακόμη πως μπορεί να δικαιολογήσει τον τίτλο του πιο υγιούς κυττάρου της δημοκρατίας που διεκδικεί, όταν όλη κι όλη η δράση της είναι διαχειριστικές πράξεις και μόνον αυτές;
Άλλωστε η δημοτική διαχείριση χωρίς σχέδιο, πλαίσιο και κοινωνικούς στόχους, καθιερώνουν  συμπεριφορές προσωπικού καιροσκοπισμού, επιτείνοντας ένα  κλίμα άκριτου  ωφελιμισμού και ανακυκλούμενου εθισμού.
Έτσι η ανοδική, αναπτυξιακή πορεία της Άρτας παραμένει  πεισματικά ζητούμενη.

Συνεπώς δεν είναι τυχαίο, που εν έτει 2023 η πρόοδος της Άρτας έχει ακόμη ως μέτρο σύγκρισης την Άρτα του αείμνηστου Κώστα Βάγια και η οποιαδήποτε αναφορά σε αναπτυξιακά έργα στην πόλη μας εστιάζει σε εκείνη τη χρονική περίοδο.
Κι αυτό γιατί με τον αείμνηστο Κώστα Βάγια, έκλεισε ένας κύκλος εμβληματικών δημάρχων αλλά και δημοτικών αρχόντων, οι οποίοι αν και είχαν να αντιμετωπίσουν μια πραγματικά δύσκολη καθημερινότητα χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία που υπάρχουν σήμερα, παράλληλα ή αν προτιμάτε πρώτιστα, στόχευαν στα «μεγάλα», γνωρίζοντας ότι μόνον μέσα από αυτά θα υπήρχε πραγματική πρόοδος και προοπτική για την Άρτα, ανεξάρτητα αν τελικά κατάφερναν τους στόχους τους ή όχι!
Ας θυμηθούμε τον Νίκο Σιμεντζή που στόχευσε στην πραγμάτωση του δρόμου Άρτα – Τρίκαλα, διαβλέποντας τις οικονομικές δυνατότητες που θα δημιουργούσε για τον τόπο μας!
Ας θυμηθούμε τον Τάκη Παπαγεωργίου που έβαλε τα θεμέλια για την αποχέτευση της πόλης μας.
Κι ας ολοκληρώσουμε με τον Κώστα Βάγια που απελευθέρωσε τα καταπατημένα του Αράχθου, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες επέκτασης της πόλης, αλλά και της ενοποίησής της με τις έναντι του Αράχθου Γραμμενίτσα και Βλαχέρνα ως φυσική προέκτασής της, αλλά και την σωρεία των έργων που υλοποίησε και τα οποία είναι γνωστό σε όλους, ώστε θα αποτελούσε πλεονασμό η απαρίθμησή τους!
Και μετά από όλα αυτά, επήλθε ο εφησυχασμός!
Οι προσδοκίες «χαμήλωσαν»!
Οι δημοτικοί μας άρχοντες στόχευσαν στην «καθημερινότητα»! Που θα έπρεπε από μόνη της να είναι αυτονόητη κι όχι ζητούμενο, έτσι ώστε να μην αποτελεί «πρώτη είδηση» η …ασφαλτόστρωση των δρόμων, ή η δημιουργία παιδικών χαρών!
Για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου όλοι μας διαπιστώνουμε πως η αναγκαία, άμεση, ελπιδοφόρα προοπτική της πόλης μα, δεν υπηρετείται κατά κανένα τρόπο!
Κι όμως. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο ευοίωνα, αρκεί σε κάθε απόφαση της νέας δημοτικής αρχής να υπάρχει ένα κριτήριο, κριτήριο που θα τη διαπερνά, κριτήριο μετρήσιμο :
- πόση ανάπτυξη δημιουργεί  η κάθε απόφαση της;
- πόσες θέσεις εργασίας δημιουργεί η επιλογή της;
- πόσο και πως υποστηρίζει την ανάπτυξη;
- ποιές συνθήκες διαμορφώνει για την απασχόληση;
- ποιά επιπλέον κίνητρα οικοδομεί για την ανάπτυξη;

Για να γίνει ωστόσο αυτό, απαιτείται σχέδιο και προσπάθεια έτσι ώστε να ξεφύγει η Άρτα από το τέλμα της υπανάπτυξης και των χαμένων ευκαιριών.
Σχέδιο που θα απαντά στις απαιτήσεις της νεολαίας, του επιχειρηματία, του έμπορου, του αγρότη.
Και υποδομές που θα υπηρετούν την ποιότητα ζωής των αρτινών και όχι διάφορων μικρών ή μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >