ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Μιας ανεκτίμητης αξίας φυσική τροφή για την υγεία του ανθρώπου, είναι τα άγρια σπαράγγια (υπάρχουν και καλλιεργήσιμα), τα οποία αυτή την εποχή πλημμυρίζουν τα ημιορεινά και ορεινά χωριά της Άρτας.

Ένα χορταρικό, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ούτε το γνώριζαν οι αρτινοί, σήμερα το ψάχνουν μετά μανίας σε δάση, ρεματιές και χωράφια.
Για να καταλάβετε την αξία του, αν δεν την έχετε ακόμη γνωρίσει, πωλούνται στη λαϊκή αγορά της Άρτας, σε τιμές… χασισιού.
Ένα ματσάκι… 2 ευρώ και σε τιμή προσφοράς.
Σπαραγγοθήρες γρηγορείτε, γιατί αυτή η αξιόλογη διατροφική αξία, της αρτινής γης, είναι «διαθέσιμη» για πολύ λίγες μέρες.

ΤΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ ΣΑΝ ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΑΡΜΑΚΟ

Τα άγρια σπαράγγια ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες, τους Αιγυπτίους και τους Ρωμαίους οι οποίοι το έτρωγαν ως λαχανικό. Ο Αθηναίος αναφέρεται σε αυτά στα κείμενά του. Ο Διοσκουρίδης και ο Θεόφραστος είχαν σε εκτίμηση τον Asparagus acutifolius που ήταν αφιερωμένος στη θεά Αφροδίτη και θεωρούσαν τους νέους βλαστούς του νόστιμο σαλατικό. Ο Θεόφραστος αναφέρει μάλιστα ότι τα σπαράγγια αποτελούσαν αγαπημένο έδεσμα των Θεών.
Την ρίζα την χρησιμοποιούσαν οι παλιοί φαρμακοποιοί για τη σύνθεση ενός φάρμακου που αποκαλούσαν «πέντε ρίζες ορεκτικές μείζονες». Την έδιναν βρασμένη κατά της λευκωματουρίας, της συμπτωματικής και της οφειλόμενης σε παθήσεις των νεφρών.
Για τους βλαστούς του σπαραγγιού, ο Ορειβάσιος λέει ότι «εισί ευστόμαχοι τε και ουρητικοί και βραχύ το τρόφιμον έχοντες». Ο Αγάπιος Κρης αναφέρει ότι «κάμνουσιν αίμα, ωφελούσι τον στόμαχον, αυξάνουσι το σπέρμα, κινούσι το ούρον, καθαρίζουσι τα νεφρά από αμμούδα και παύουσι τον πόνον αυτών».
Ο Γκάλεν (θεραπευτής του 2ου αιώνα) αναφέρει το σπαράγγι ως καθαριστικό και θεραπευτικό.
Τόση ήταν η εκτίμηση προς το βότανο ώστε μερικοί φαρμακοποιοί, στα μέσα του 18ου αιώνα, αποπειράθηκαν τροποποιώντας λίγο τη σύνθεση του σιροπιού τους, να κρατήσουν μυστική τη σύνθεση και να μονοπωλήσουν το σιρόπι. Απέτυχαν όμως γιατί παρασκεύασαν όλοι οι τότε φαρμακοποιοί σιρόπι ασπάραγγου, στο οποίο μάλιστα πρόσθετα και νιτρικά άλατα για να αυξήσουν τη διουρητική του ενέργεια. Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα πολλοί θεραπευτές θεωρούσαν τα σπαράγγια σαν φάρμακο καταπραϋντικό του νευρικού συστήματος και κατασταλτικό των νευρόπονων και αυτών ακόμη που οφείλονται σε οργανικές παθήσεις, ακόμη δε τα συνιστούσαν κατά του νευρικού ερεθισμού που συνοδεύει πολλές παθήσεις. Το χορηγούσαν ακόμη σε πάσχοντες από οργανικές παθήσεις της καρδιάς.

Συστατικά-χαρακτήρας:

Μελέτες έχουν δείξει ότι το σπαράγγι, περιέχει ελάχιστες θερμίδες και είναι καλή πηγή φολικού οξέως και καλίου. Το φολικό οξύ είναι σημαντικό για την εξουδετέρωση της χομοσυστεϊνης που εμπλέκεται στις καρδιακές παθήσεις. Είναι επίσης σημαντικό για τις εγκύους γιατί βοηθά στην αντιμετώπιση σχιστιών του βρέφους. Η αυξημένη ποσότητα καλίου μπορεί να μειώσει την απώλεια ασβεστίου από το σώμα. Οι βλαστοί του περιέχουν αντιοξειδωτικές ουσίες.
Είναι καλή πηγή βιταμίνης C. Η βιταμίνη αυτή βοηθά το σώμα να παράγει και να διατηρήσει τον κολλαγόνο. Το κολλαγόνο βοηθά στην συνοχή των κυττάρων και τη σωστή σύνδεση των ιστών. Η υψηλή περιεκτικότητά του σε φυτικές ίνες του προσδίδει καθαρτικές ιδιότητες. Η διουρητική του ικανότητα εξουδετερώνει την αμμωνία που προκαλεί σωματική κούραση.
Οι ρίζες του φυτού έχουν γεύση γλισχραματώδη και πικρή. Περιέχουν φυτικό λεύκωμα, κομμιώδη, ρητίνη, ζαχαρούχο ουσία και μηλικό, χλωριούχο, οξικό και φωσφορικό ασβέστιο και κάλι.
Οι νέοι βλαστοί περιέχουν χλωροφύλλη, σαπωνίνη, μαννίτη, ασπαραγίνη (που δίνει τη χαρακτηριστική οσμή μεθυλμερκαπτάνης στα ούρα), ρουτοσίδη, τανίνη, ίχνη φθορίου, άλατα καλίου και ασβεστίου. Περιέχουν επίσης πρωτεΐνη, θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, νιασίνη, παντοθενικό οξύ, βιταμίνη Β6, σίδηρο, φωσφόρο, ψευδάργυρο και μαγνήσιο.

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >