ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Του Θοδωρή Πραμαγκιούλη 

 

Ο εργασιακός Μεσαίωνας στην Ελλάδα του 2014, έχει κάνει την κοινωνία μας να αιμορραγεί. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είναι αν μη τι άλλο -τουλάχιστον- τυφλός. Όπως λέει, άλλωστε και ένα τραγούδι  του Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Τυφλός είναι και εκείνος, που κάνει ότι δεν ξέρει...» 

Με δραματικές εικόνες περιγράφεται, στο εξωτερικό, η απελπισία των Ελλήνων, με την νεολαία μας, να αποτελεί «καμένο χαρτί». Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που αποκαλείται «χαμένη γενιά».    

Ωστόσο, σε αυτή την κρίσιμη καμπή για την χώρα μας, η αλληλεγγύη μπορεί να αποτελέσει το όπλο της κοινωνίας. Πρέπει να υπερασπιστούμε, με όλες μας τις δυνάμεις, αυτούς που αγωνίζονται για ζωή, δουλειά, αξιοπρέπεια, για δημόσια υγεία και παιδεία, απέναντι στην κυβερνητική κατάντια. 

Απέναντι σε αυτούς που έχουν βάλει ως στόχο, να κάνουν τους πλούσιους, πλουσιότερους και τους φτωχούς, φτωχότερους. Η αλληλεγγύη είναι η απάντηση σε όλα τα ζητήματα.     

Από εκεί και πέρα, όσοι νομίζεται πως η ανεργία που δημιουργήθηκε στα χρόνια των μνημονίων και έχει φέρει τον λαό στα όρια της εξαθλίωσης, είναι παράπλευρη απώλεια της «δημοσιονομικής εξυγίανσης», θεωρώ πως είστε μακριά από την πραγματικότητα.  

Και αυτό γιατί, η κατάσταση αυτή, αποτελεί τον ενδιάμεσο στόχο, για την υποτίμηση της εργασιακής δύναμης και τη μεγέθυνση των κερδών των λίγων.

Τα διάφορα «πεντάμηνα», άλλωστε, που κυκλοφορούν, που είναι και το καυτό θέμα κάθε πρωί στις καφετέριες της Άρτας (δεν είναι για γέλια...), το δείχνουν ξεκάθαρα. 

Τα προγράμματα απασχόλησης που εφαρμόζονται δεν αποτελούν σχέδιο αντιμετώπισης της ανεργίας, αλλά διαχείρισής της. Η επέκταση των προγραμμάτων σε ευρύτερες ηλικιακές κατηγορίες 30 έως 66, αλλά και 18 έως 24 και μάλιστα με απολαβές κατώτερες του κατώτατου μισθού, αποδεικνύουν πως δεν πρόκειται ούτε για προγράμματα επιμόρφωσης, ούτε για προγράμματα εργασίας, αλλά για προγράμματα ανταποδοτικής κοινωνικής πρόνοιας.

Δηλαδή, με λίγα λόγια, το κράτος παραιτείται, τόσο από την συνταγματική υποχρέωση να εξασφαλίζει εργασία στους πολίτες, όσο και από τη συνταγματική του υποχρέωση να μεριμνά για την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών, μέσω της κοινωνικής πρόνοιας. 

Μάλιστα, κατά την άποψή μου,  τα νέα προγράμματα που έχουνε βγει, στην ουσία ωθούν αυτούς που έχουν μια επιχείρηση, ακόμα και στο να διώξουν τους υπαλλήλους τους (που έχουνε χρόνια), προκειμένου να πάρουν φτηνό εργατικό προσωπικό, για 5 μήνες. Και μετά βλέπουμε, άλλωστε, κάποιο πρόγραμμα θα βγει...   

Κυρίες και κύριοι, έχουμε φτάσει στο σημείο, στις αγγελίες για δουλειά, να ζητάνε κάρτες κατάρτισης και όχι πτυχία. Την κατάντια αυτή, μας την προβάλουν ως «Success Story». 

Παρ' όλα αυτά, πιστεύω πως δεν είναι αργά, να βρούμε τις χαμένες αξίες της κοινωνίας μας. Και θα τις βρούμε, μέσα από την αλληλεγγύη και μέσα σε μια κουλτούρα συνεννόησης. Αυτό, μπορεί να θεωρηθεί και επανάσταση!   

 

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >