ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

 

Του Χρυσόστομου Π. Γεωργίου (Συνταξιούχου Εκπαιδευτικού) 

«Δυστυχισμένε μου λαέ/ καλέ κι αγαπημένε/ πάντοτε ευκολόπιστε/ και πάντα προδομένε». Χαρακτηρισμός έξοχος, εύγλωττος και παραστατικός, δυστυχώς, όμως και διαχρονικός  από τον Εθνικό  μας ποιητή για το λαό μας, καθόσον η ευκολοπιστία του δεν προδόθηκε και λίγες φορές την τελευταία τεσσαρακονταετία από τις υποσχέσεις των πολιτικών μας (!).

Πιστεύω ή μάλλον θέλω να πιστεύω ότι τούτη τη φορά αυτός ο δυστυχισμένος λαός δεν θα κάνει ξανά το ίδιο λάθος στις εκλογές που έρχονται. Αν, «ο μη γένοιτο», επαληθεύσει και πάλι τον Εθνικό μας ποιητή, θα είναι πέρα για πέρα άξιος της μοίρας του.

Η κρίση που βιώνει σήμερα τουλάχιστον θα πρέπει να τον προβληματίσει και να τον φρονηματίσει, καθόσον η κρίση αυτή δεν προήλθε από παρθενογένεση, διότι, όπως θα μας έλεγε και ο Αριστοτέλης: «Ουδέν έστιν άνευ αιτίας», και η αιτία αυτής της φοβερής δοκιμασίας που υφίσταται σήμερα ο λαός μας, χρεώνεται εξολοκλήρου σ΄ αυτόν και μόνο, διότι η Εξουσία της Μεταπολίτευσης, είναι τέκνο δικό του ασχέτως αν η Εξουσία αυτή προήλθε, κατά κοινή ομολογία, με δημοκρατικές διαδικασίες που όμοιες δεν είχε ξαναζήσει ποτέ ο λαός μας.

Κατά συνέπεια υπεύθυνοι βασικά για το σημερινό κατάντημά μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, ως ευκολόπιστοι  μιας ιδιοτελούς ψευδολογίας που μας  σέρβιρε με απλοχεριά της Μεταπολίτευσης η Εξουσία κι αυτό το τελευταίο δεν μπορώ να μη το χρεώσω σ΄ αυτούς όλους που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια. Κατά συνέπεια, με βάση την  παραπάνω διαπίστωση, ευλόγως θέλω να πιστεύω ότι πρέπει να αναμένουμε και μάλιστα πολύ σύντομα το «ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ – ΛΑΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. Τούτο φρονώ ότι θα πραγματοποιηθεί εάν και εφόσον ο λαός μας κατανοήσει ότι: α.  η ευκολοπιστία ταυτίζεται ανέκαθεν με την προδοσία και την αποτυχία, την εξαθλίωση και τη δυστυχία. β. Αν δεν μπορείς να διακρίνεις τον καλό πολιτικό από το φαύλο,  οδεύεις προς την καταστροφή.  γ. Είναι καλύτερα να πέσεις σε κόρακες παρά σε κόλακες, διότι οι πρώτοι σε τρώνε πεθαμένο, ενώ οι δεύτεροι σε τρώνε ζωντανό. Και δ. όταν ψηφίζεις ανθρώπους για υπουργοποίηση που δεν έχουν ιδέα από τα καθήκοντά τους και το μοναδικό τους προσόν είναι ένας αριθμός ψήφων και μόνο, τότε ψηφίζεις «τους όνους ίππους» κατά πως θα μας έλεγε και ο Αντισθένης … Να, λοιπόν, γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα στις εκλογές που έρχονται να κάνουμε και πάλι το ίδιο λάθος.   

Τη διαχρονικότητα του ελαττώματος της ευκολοπιστίας μας την επιβεβαιώνει κατά τρόπο κωμικοτραγικό το αδέκαστο δικαστήριο της Ιστορίας μας. Μια όραση πλατιά, ικανή για εκτεταμένες στο χώρο και στο χρόνο θεωρήσεις μας επαληθεύει το αληθές του λόγου τούτου, καθόσον και συγκεκριμένα ο λαός αυτός δεν είναι η πρώτη φορά που αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων, όσο κι αν θέλει να πιστεύει και να υπερηφανεύεται ότι από διανοητικής ευφυΐας κατέχει τα πρωτεία (!).

Έκτισε, για παράδειγμα έναν Παρθενώνα και μεθυσμένος από την αίγλη του τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των Τούρκικων οβίδων. Αποκαλεί πρώτα δίκαιο τον Αριστείδη και μετά τον εξοστρακίζει. Θαύμασε τον Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα και μετά τον αποπέμπει. Ανάδειξε το Σωκράτη και μετά του δίνει να πιει το κώνειο.

Έκτισε το Βυζάντιο και μετά το εκτουρκίζει ανοίγοντας ο ίδιος την Κερκόπορτα. Δημιούργησε το 21 για να το διακυβεύσει το 1897. Έφερε το 1909 το Βενιζέλο που τριπλασιάζει την Ελλάδα και μετά από λίγο τον καταψηφίζει και φέρνει τη Μικρασιατική καταστροφή.

Είπε το ΟΧΙ το 40 εναντίον του φασισμού και μετά δημιουργεί τον εμφύλιο σπαραγμό. Πολέμησε του Χούντα του 67 και μετά φέρνει τη Μεταπολίτευση με όνειρα και ελπίδες για μια καλύτερη ζωή και σήμερα την αποχαιρετά με μνημόνια και μια φτώχεια  πολύ χειρότερη απ΄ αυτή που είχε βιώσει κατά την εποχή της Χούντας. Ως εκ τούτου ευλόγως λοιπόν θα πρέπει στις επερχόμενες εκλογές να «ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ» Ο ΛΑΟΣ αυτή την Εξουσία της Μεταπολίτευσης, αφού η Εξουσία αυτή αποδείχτηκε κατώτερη της περίστασης, καθόσον και το έργο της απέτυχε και μάλιστα οικτρά και οι ελπίδες του λαού διαψεύστηκαν.

Τούτο το γεγονός και μόνο πρέπει να μας προβληματίσει και να μας φρονηματίσει για το ευκολόπιστο του χαρακτήρα μας και γενικά  γι΄ αυτό το  DNA το μοναδικό και παράξενο που κουβαλάει η ράτσα μας. Σε όλη την ιστορική διαδρομή της κουβαλάει μαζί της ένα κράμα από αρετές και κακίες, ελαττώματα και προτερήματα που εναλλάσσονται με κωμικοτραγικό τρόπο, οδηγώντας την άλλοτε στα ύψη και σε επιτυχίες μοναδικές και άλλοτε, δυστυχώς, στο βάραθρο και σε ταπεινωτικές ήττες. Την προίκισε η φύση με πλούσια ευφυΐα, σοφία και φρόνηση, αλλά αυτή σε κάποιες περιπτώσεις παρασύρεται από την αφροσύνη. Δραστήρια και εργατική από τη μια κι από την άλλη αμέθοδη και φυγόπονη. Η φιλοτιμία της  πλουσιοπάροχη, αλλά φτωχή η τιμή και η αξιοπρέπειά της όχι σε λίγες περιπτώσεις.

Με άλλα λόγια ένας λαός προληπτικός, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αψίκορος, επιπόλαιος που ψηφίζει πάντοτε με βάση το ατομικό και όχι το γενικό συμφέρον, αλλά φιλόπατρις, γενναιόψυχος, θαρραλέος και ανδρείος πολεμιστής στην ανάγκη, αναγκάζοντας ακόμη και το Χίτλερ να υποκλιθεί και να ομολογήσει για χάρη της ιστορίας ότι δεν  συνάντησε άλλο αντίπαλο στρατό και λαό που να πολέμησε με τέτοιο θάρρος και με τέτοια περιφρόνηση προς το θάνατο. Αλήθεια, «ειρήσθω εν παρόδω», τη Χιτλερική αυτή ομολογία τη γνωρίζει η κ. Μέρκελ; …

Το καθήκον λοιπόν του λαού μας τώρα που ήρθε η στιγμή να αποχαιρετήσει την Εξουσία της Μεταπολίτευσης, κι αυτό πριν καταθέσει την ψήφο του στην κάλπη, είναι μια γενναία αυτοκριτική σχετικά με τις επιλογές του την τελευταία τεσσαρακονταετία και πάνω απ΄ όλα να χαλιναγωγήσει τα πάθη και τις αδυναμίες του για να μη πέσει πάλι σε μια καινούρια ευκολοπιστία, γιατί το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (λαού) σοφού». Αρκετά πλήρωσε το «Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χείρονος».

Για 40 χρόνια  ανέδειξε και ανέχτηκε τον χειρότερο και το αποτέλεσμα αυτής της ανοχής το πληρώνουμε σήμερα τόσο με την οικονομική όσο και κυρίως με την ηθική κρίση, γιατί αυτή η τελευταία ενδέχεται να νοθεύσει την αρμονική κοινωνική συνύπαρξη … Αυτονόητο το χρέος του: ανάδειξη και επιλογή στις εκλογές που έρχονται των Αρίστων και των Κατάλληλων, αν θέλει, φυσικά, να βρει η κοινωνία μας την ισορροπία και να πορευθεί ανοδικά. Ανθρώπους, δηλ., που θα έχουν ως γνώμονα της πολιτικής τους δράσης το «Ου μόνον αρχή άνδρα δείκνυσι και αρχήν ανήρ». Αυτή τη συμβουλή, δυστυχώς, λίγοι άρχοντες της Μεταπολίτευσης τήρησαν και σεβάστηκαν, αλλά κι αυτοί οι λίγοι έπαθαν, νομίζω, αυτά που παθαίνουν τα καλά νομίσματα, όταν ανακατεύονται με τα κάλπικα … Συνέπεια τούτου, δυστυχώς, η επαλήθευση του Χρυσοστόμου που έλεγε ότι «Άρχοντος μηδέν τους αρχομένους ωφελούντος, ουδέν αθλιότερον». Κάποιοι  άρχοντες της Μεταπολίτευσης, δυστυχώς, είχαν εξοστρακιστεί από το νόημα της Εξουσίας, καθόσον θεώρησαν τον εαυτό τους διακοσμητικό στοιχείο αφενός και αφετέρου θεώρησαν τον εαυτό τους και ανεύθυνο και τη θέση τους ως ευκαιρία παρανομίας και διαρπαγής … Αγνόησαν ότι η Εξουσία θα πει και ταυτίζεται με την Ηθική και την άγρυπνη Συνείδηση και επιπλέον με έναν προβληματισμό που έχει πάντα ως στόχο την οικονομική, πνευματική και κοινωνική προαγωγή του λαού.

Όταν όλα αυτά μηδενίζονται ως στόχοι του άρχοντα και ως προσδοκία του λαού, τότε έρχεται και ήρθε, δυστυχώς, η επίσημη ώρα του κινδύνου της χρεοκοπίας, μια κρίση που δεν βίωσε χειρότερη ο Ελληνικός λαός μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο … Έτσι άνοιξε η πύλη της Αθλιότητας με την εμφάνιση κάποιων άθλιων αρχόντων και τι που κάποιοι βρίσκονται στη φυλακή δεν έχει σημασία, τη στιγμή που συμπολίτες μας αυτοκτονούν, ως θύματα των μνημονίων της Τοκογλυφίας … Ένας λόγος κι αυτός για το «Απολείπειν» ο λαός αυτού του είδους την Εξουσία. Επίσης, η Εξουσία αυτή επαλήθευσε και τον Πυθαγόρα που έλεγε στους ανθρώπους της εποχής του ότι «Οι μη κολάζοντες άρχοντες τους κακούς, βούλονται αδικείσθαι τους αγαθούς». Τούτο τι σημαίνει; Σημαίνει απλά ότι: α. ο άρχοντας εκ της θέσεώς του είναι ο τιμητής των πάντων, δηλ. όλων των δημοσίων πραγμάτων μηδέ εξαιρουμένης κι αυτής της δικαιοσύνης και συγκεκριμένα θέλω να πω ότι, αν οι άρχοντες δεν εφαρμόζουν το πνεύμα της δικαιοσύνης που απορρέει από δίκαιους νόμους, τότε η αδικία καθίσταται νόμιμη. β. Η ατιμωρησία των κακών και των άδικων  πολιτών προάγει, όπως είναι γνωστό, την παρανομία με αποτέλεσμα οι καλοί να αποθαρρύνονται και οι κακοί να αποθρασύνονται. γ. Συνεπώς η ατιμωρησία αυτή αποβαίνει σε βάρος των καλών και των έντιμων πολιτών. Είναι μια έμμεση, μάλλον μια  άμεση αδικία που άνθισε και μεγαλούργησε στην εποχή της Μεταπολίτευσης και μάλιστα με το «βούλονται» του Πυθαγόρα που δηλώνει μία ευσυνείδητη κακότητα, δυστυχώς.

Αυτή την Εξουσία δεν έχει το δικαίωμα ο λαός να μην την εξοστρακίσει, η προαναφερθείσα ιστορική διαδρομή ως μάρτυρας του παρελθόντος, ως παράδειγμα και διδάσκαλος του παρόντος και μέγας σύμβουλος για το μέλλον του, δεν θα του δικαιολογήσει κι άλλο ένα σφάλμα στις επερχόμενες εκλογές. Τούτο, πέραν τούτου το απαιτεί η εποχή μας και κυρίως η νεολαία μας που δε φταίει σε τίποτε γι΄ αυτή την κατάσταση που βιώνει σήμερα … Συνεπώς και «εν κατακλείδι» οδεύοντας προς την κάλπη στις επερχόμενες εκλογές επιλέγουμε ανθρώπους ικανούς και τίμιους, δραστήριους και εργατικούς και πάνω απ΄ όλα ανθρώπους ειλικρινείς και μορφωμένους  με την αξία του Ανθρωπισμού, διότι, όπως  θα μας έλεγε και ο Πλούταρχος,  όπως δεν πρέπει να δίνουμε στο παιδί πλούτο και μάχαιρα, έτσι δεν πρέπει να δίνουμε και στον αμόρφωτο άνδρα εξουσία.

Όσον αφορά τους νέους άρχοντες θα ήθελα να τους υπενθυμίσω τον Ισοκράτη που έλεγε ότι, «όταν θα φύγεις από την Εξουσία, να φύγεις όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο δοξασμένος, διότι ο έπαινος του λαού είναι καλύτερος από πολλά χρήματα».

Επίσης, θα πρέπει να ξέρουν και τούτο: Η Εξουσία μεθάει τους πιο καλούς, όπως το κρασί τους πιο δυνατούς. Κανένας όμως δεν έχει τόση φρόνηση ή τόση καλοσύνη, που να αξίζει την εμπιστοσύνη για απεριόριστη Εξουσία. Ελπίζω, τέλος, ότι αυτή τη φορά ο λαός μας θα πράξει το καθήκον του και δεν θα πέσει θύμα και πάλι της ευκολοπιστίας, διότι αρκετά την έχει πληρώσει … και το μόνο που του πρέπει είναι να κάνει πράξη στις 25 Γενάρη το είθε «ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ (ΛΑΟΣ) την Εξουσία της Μεταπολίτευσης.

 

   

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >