ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Του Αντώνη Κολιάτσου

 

Μια προσεκτική αποκρυπτογράφηση  των  μηνυμάτων που τις τελευταίες  προεκλογικές, αλλά και μετεκλογικές μέρες  στέλνονται  από την Εσπερία(σ.σ, δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων, δημοσιεύματα μεγάλων ΜΜΕ, προβλέψεις έγκυρων χρηματοοικονομικών κύκλων κ.ά), και των αντιδράσεων ορισμένων στελεχών της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στα μέχρι τώρα διακηρυχθέντα από τη νέα κυβέρνηση, οδηγεί σε μια διαφορετική, και κατά τον γράφοντα ενδιαφέρουσα, ερμηνεία του αποτελέσματος των εκλογών της Κυριακής(25/1/2015).

Ωστόσο, αντίθετα με την εικόνα του μικρόκοσμου μέσα στον οποίο επιλέγουν να λειτουργούν μετεκλογικά τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, και κυρίως η ΝΔ, του αφόρητου επαρχιωτισμού που χαρακτηρίζει τις αντιπολιτευτικές αντιδράσεις τους και των επαναλαμβανόμενων μικροτήτων που καταφεύγουν ορισμένα στελέχη τους, το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών θα πρέπει να το δει κανείς από μια άλλη, διαφορετική οπτική γωνία. Το μέτρο της οποίας καθορίζουν αφ’ ενός  το αυξανόμενο   «γεωπολιτικό-γεωστρατηγικό-γεωοικονομικό» ενδιαφέρον των δυτικών δυνάμεων- και προεχόντως των ΗΠΑ, για την αναβαθμισμένη «χρησιμότητα» του Ελληνικού χώρου  και αφ’ ετέρου ο ελλοχεύων κίνδυνος  για τα συμβαλλόμενα μέρη(σ.σ, Ελλάδα-Ευρώπη-Αμερική) από μια τυχόν σύγκρουση που θα οδηγούσε τη χώρα εκτός Ευρωζώνης. Στα οποία θα πρέπει να προστεθεί ο εξ’ ίσου σημαντικός κίνδυνος της κυοφορούμενης κοινωνικής έκρηξης, και εντεύθεν της πολιτικής αστάθειας, που θα προκαλέσει η τυχόν συνεχιζόμενη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, από την προτεσταντικού χαρακτήρα εμμονή των Μέρκελ και Σόϊμπλε, στην εφαρμογή της πολιτικής της ακραίας λιτότητας.

Κατά τον γράφοντα, μόνο υπό αυτή τη  θεώρηση των μετεκλογικών μας πραγμάτων, θα μπορέσει κανείς να προσεγγίσει ικανοποιητικά  τις προσεχείς «πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικές» εξελίξεις στη μικρή Ελλάδα. Αλλά και να δικαιολογήσει γιατί ο απόηχος του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος, έχει ευρύτερη των ορίων της Ελλάδας εμβέλεια και πως δεν περιορίζεται στην απλή εναλλαγή στην εξουσία των δύο κομμάτων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που κατά άλλα σηματοδοτεί μια πολύ βαθύτερη πολιτική αλλαγή στη χώρα.. Τρανή απόδειξη της παραπάνω εξέλιξης είναι

-η επιτυχία της νέας κυβέρνησης να διεθνοποιήσει το ελληνικό ζήτημα, αναγκάζοντας τον πλανήτη να συζητά το ελληνικό πρόβλημα.. 

 - η «ταραχή» που προκάλεσε η νίκη  Τσίπρα στους αξιωματούχους του Βερολίνου και των Βρυξελών(σ. σ, εσπευσμένη επίσκεψη Μάρτιν Σούλτς, Γερούν Ντάϊνσενμπλουν στην Αθήνα, οι συνεχείς απειλές των ιδίων και του Γερμανικού τύπου και κυρίως του Σόϊμπλε, κ.ά), για το πού το πάει η νέα κυβέρνηση και τι θέλει να πει με τις προτάσεις του για την οικονομία, ο κατά τα άλλα μαιτρ της θεωρίας των παιγνίων νέος υπουργός οικονομικών κ. Γιάννης Γαρουφάκης . 

-τα σκωπτικά αντί-γερμανικά δημοσιεύματα του Λονδρέζικου τύπου(σ.σ, Economist, Day Telegraf, Guardian κ.ά) και οι σφοδρές επικρίσεις του προέδρου της κεντρικής τράπεζας της Αγγλίας Μαρκ Κάρνεϊ,  για τη συνέχιση της καταστροφικής για την Ευρώπη πολιτική λιτότητας που υποστηρίζει η Γερμανία.

-η απερίφραστη καταδίκη της Γερμανικής πολιτικής  λιτότητας και η σθεναρή υποστήριξη της ελληνικής ανάπτυξης από την Ουάσιγκτον(σ.σ, δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα,  του Αμερικανού υπουργού οικονομικών  Τζακ Λιού ως και τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα του Αμερικανικού τύπου στη γραμμή του προέδρου των ΗΠΑ κ.ά),που τη θεωρεί ως αιτία μιας επερχόμενης οικονομικής, κοινωνικής και  πολιτικής έκρηξης, που θα αποσταθεροποιήσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα  . 

-η αγωνία του διεθνούς «μηντιακό-χρηματοοικονομικού» κατεστημένου, για το τι, και πως, θα πολιτευτεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πάνω στα φλέγοντα ζητήματα των μνημονίων και  του χρέους.

Και

-η μεγάλη ανησυχία των δυτικών για το φλερτ της  κυβέρνησης Τσίπρα με τη Ρωσία, στο ενδεχόμενο μιας επιχειρούμενης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, η οποία καθόλου δεν τους αρέσει. (σ.σ ενδεικτικές της ανησυχίας και της προσπάθειας των Γερμανών να παρουσιάσουν στα μάτια των Αμερικανών την δήθεν κυοφορούμενη «αντι-Νατοϊκή» στροφή της Ελλάδας, είναι οι αντιδράσεις του Σόϊμπλε και της Γερμανίδας ΥΕΘΑ κυρίας Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν ). 

Που (όλα τα παραπάνω) καταδεικνύουν τη μεγάλη κινητικότητα που έχει λάβει το ζήτημα του οικονομικού προγράμματος της νέας κυβέρνησης, με την οποία, κατά μία έννοια, επιδιώκεται η χαλάρωση, αν όχι η απελευθέρωση, της χώρας από το στενό πρέσινγκ του Βερολίνου

Ο γράφων με σειρά πρόσφατων σχετικών άρθρων, έχει σθεναρά  υποστηρίξει ότι η Ελλάδα, είναι γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά πολύτιμη για τη Δύση και ταυτόχρονα μία «νάρκη» στα θεμέλια του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού οικοδομήματος ,που θα το ανατίναζε αν κάτι στράβωνε με την οικονομία της και αναγκαζόταν  να φύγει από το ευρώ. Με το παρόν σημείωμα προσθέτει δύο ακόμη λόγους. Ο πρώτος αφορά στον κίνδυνο να εκδηλωθεί μια κοινωνική έκρηξη, εάν και εφ’ όσον συνεχιζόταν η οικονομική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, κάτι που θα ήταν ικανό να δρομολογήσει το ενδεχόμενο η Ελλάδα να χαθεί για τη Δύση. Ο δεύτερος λόγος  αναφέρεται στη ζώσα σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής πολιτείας διαφθορά, η οποία, εδώ συμφωνεί και…ο Σόϊμπλε, «πρέπει να χτυπηθεί αλύπητα» από τη νέα διοίκηση και ταυτόχρονα να επιβληθεί μια βαθιά αλλαγή στη σύνθεση του εν πολλοίς διεφθαρμένου εγχώριου πολύ-επίπεδου επιχειρηματικού κατεστημένου(σ.σ, εγχώριοι, οικονομικοί παράγοντες, ιδιώτες τραπεζίτες, ΜΜΕ κ.ά), ώστε να εξυγιανθεί το ελληνικό «επιχειρείν», σε πρόσωπα, ιδέες, νοοτροπίες, ηθική και δεοντολογία. 

 

Ο δείκτης «Gini», προειδοποιεί για κοινωνική έκρηξη

και επιβάλλει τον τερματισμό της πολιτικής λιτότητας

Από την άλλη τα τελευταία στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως  (ΟΟΣΑ) και εκείνα του ΔΝΤ, καταδεικνύουν ότι ο κρίσιμος δείκτης «Gini», που μετρά την ανισότητα του εισοδήματος και τον συμπληρωματικό δείκτη ανισοκατανομής  εισοδήματος «S80/S20»(σ.σ, δείχνει: πόσες φορές το κατά  κεφαλή μερίδιο εισοδήματος του  20% των πλουσιότερων ελλήνων, είναι υψηλότερο από το εισόδημα του 20% των φτωχότερων) σε μια κοινωνία,  στην Ελλάδα της περιόδου των μνημονίων πραγματικά τρομάζει. Συγκεκριμένα, το μεγάλο άνοιγμα της «ψαλίδας» μεταξύ πλουσίων και φτωχών στη χώρα μας, ενώ παρουσίαζε μια μικρή ανάσχεση στη μεγέθυνση της ανισοκατανομής του πλούτου μεταξύ 1988-2008, έλαβε πρωτόγνωρο άνοιγμα κατά την περίοδο εφαρμογής του προγράμματος της τρόικα, με συνέπεια η Ελλάδα να έχει μεταβληθεί πλέον σε πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου και με την πραγματική  παραγωγικότητα, σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, σταθερά να φθίνει  Αυτό  σημαίνει ότι η ελληνική εθνική οικονομία κατά την περίοδο διακυβέρνησης από τις λεγόμενες κυβερνήσεις  της κρίσης, ενώ στην πραγματικότητα δεν διόρθωσε καθόλου τη σοβαρή παραγωγική της στρέβλωση, ούτε επέλυσε το δημοσιονομικό της πρόβλημα, τελικά πέτυχε να μεταβληθεί σε πιο αντικοινωνική, πιο αντιδημοκρατική και ασφαλώς πιο ασθενική. Και αυτό παρά την ταυτόχρονη μείωση του δημοσιονομικού και εμπορικού της ελλείμματος, που προήλθε με τη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης και της περικοπής ή χρονικής μετάθεσης των δημοσίων δαπανών που αφορούν κυρίως στο κοινωνικό κράτος,. Αυτά τα χαρακτηριστικά, όμως, προσβάλουν ασφαλώς την κοινωνική συνοχή και διαμορφώνουν καθεστώς πολιτικής αστάθειας και ακραίας κοινωνικής δυσαρέσκειας έως «ανταρσίας» στην Ελλάδα, κάτι, που δεν αρέσει προεχόντως  στις ΗΠΑ(σ.σ, τα συμφέροντά τους στην περιοχή είναι ύψιστα, και την από τον πρόεδρο Ομπάμα επιθυμητή πολιτική και οικονομική σταθερότητα, ακυρώνει μια τυχόν κοινωνική έκρηξη), κατά βάθος ούτε στη Γερμανία και ασφαλώς ούτε στους λεγόμενους θεσμικούς και διακρατικούς επενδυτές. Επομένως, από τη στιγμή, που το πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλλε η τρόικα, καταλήγει να προκαλεί δραματική μεγέθυνση της ανισοκατανομής του πλούτου στη χώρα μας, με τον δείκτη Gini να ξεπερνά το 0, 59 υπέρ μιας μερίδας καλά δικτυωμένων στα κυβερνητικά κόμματα και στη διαπλοκή Ελλήνων, που αποτελούν περίπου το 20% του ελληνικού λαού, είναι μαθηματικά βέβαιο πως οι κυβερνήσεις των μνημονίων και της αφόρητης λιτότητας όχι μόνο αποδείχτηκαν ανίκανες για την  σταθεροποίηση της Ελλάδας, αλλά είναι και επικίνδυνες για την ασφάλεια του Δυτικού Συστήματος. Για αυτό, τελευταία, δυναμώνουν οι φωνές στην Ευρώπη και στην πέραν Ατλαντικού χώρα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι κυβερνήσεις  Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν τόλμησαν να θεμελιώσουν ένα κράτος δικαίου, επειδή θα τις έριχναν αυτοί που τις υποστήριζαν στο εσωτερικό, ή επειδή ήταν τόσο σφιχταγκαλιασμένες με αυτό το 20% που πλουτίζει, χωρίς να επενδύει παραγωγικά, το οποίο όμως δεν μπορούσαν να δυσαρεστήσουν.  Έτσι η πλειονότητα των Ευρωπαίων και Αμερικανών αξιωματούχων στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις τους έφτασαν  να αποκαλούν αυτή την κατάσταση ανυπόφορη.

Για να αποφευχθεί όμως η επαπειλούμενη κοινωνική έκρηξη, η  λογική της σύνεσης και της ευθύνης λέει, ότι πρέπει να υπάρξει ένα Εθνικό Σχέδιο αναδιανομής  του πλούτου, αυτή τη φορά όμως εκ των άνω προς τα κάτω, το οποίο θα διαλαμβάνει και την πραγματοποίηση μιας σειράς παραγωγικών  επενδύσεων. Σήμερα,  κανείς σοβαρός πολιτικός στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ δεν μπορεί να αδιαφορεί για το τεράστιο κοινωνικό ζήτημα που έχει προκληθεί στην Ελλάδα, εξ’ αιτίας της πολιτικής των Μέρκελ και Σόϊμπλε.

 Υπό αυτή την έννοια, και δεδομένου ότι στον ευαίσθητο ελληνικό χώρο διακυβεύονται ύψιστα γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα, που μπορεί «ενδοσυμμαχικά» ακόμη και να  συγκρούονται(σ.σ, όλο και πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι οι ΗΠΑ αντιτάσσονται σθεναρά στην πολιτική  λιτότητας που οι Γερμανοί έχουν επιβάλλει στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου), η χώρα βρίσκεται σε φάση  μεγάλης εσωτερικής πολιτικής μεταβολής. Η οποία, από ό, τι φαίνεται, θα πάρει αμπάριζα και τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Πρόκειται για εξέλιξη που δείχνει να υποστηρίζεται διακριτικά αλλά και σθεναρά από την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη- η οποία ειρήσθω εν παρόδω μαζί με την γηραιά Αλβιόνα, εργάζεται παρασκηνιακά για να «κοντύνει» τη Γερμανία των «Μέρκελ-Σόϊμπλε- αλλά και δεν παύει να καλοβλέπεται  από Γαλλία και Ιταλία. 

Παρά το γεγονός ότι οι παραπάνω γραμμές γράφονται προτού πραγματοποιηθεί το  Eurogroup  της 12ης  Φεβρουαρίου(2015), συμπερασματικά θα λέγαμε, ότι στη νέα κατάσταση πραγμάτων που διαμορφώνεται, η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να πάψει να αποτελεί πλέον το ευρωπαϊκό πειραματόζωο της Γερμανικής πολιτικής. Της οποίας πλέον πανθομολογείται, όχι μόνο η αποτυχία καθυπόταξης του μινώταυρου του χρέους και η συνεχώς αυξανόμενη ανισοκατανομή εισοδήματος, αλλά  και η συνέχιση της εκβιαστικής επιβολή της , που οδηγεί ευθέως στην κοινωνική έκρηξη  και στον ενταφιασμό της ανάπτυξης. Για αυτό, η με ποδοσφαιρικούς όρους πρόβλεψη, για την έκβαση στο Μαραθώνιο των διαπραγματεύσεων, μεταξύ Αθαμανίου…Βερολίνου, που θα ολοκληρωθούν στο Eurogroup  της 16ης Φεβρουαρίου, παρά τις εκβιαστικές ρουκέτες του Σόϊμπλε και την διαπραγματευτική…αδιαλλαξία της φράου Μέρκελ, υπό την πίεση της παραπάνω πραγματικότητας και χάρις στην ουσιαστική αυτή τη φορά στήριξη του Ομπάμα, στον συμμαχικό φόβο από τον «μπαμπούλα» Πούτιν και στην «μιλημένη» διαμεσολάβηση του Λουξεμβούργιου Γιούνκερ,  είναι  έντιμος συμβιβασμός.. Μία αμοιβαία επωφελής συμφωνία όχι γιατί η μία ή άλλη πλευρά θα κάνει κωλοτούμπα, όπως ανοήτως μερικοί εύχονται ,αλλά γιατί την επιβάλλει η ανωτέρω αναδειχθείσα σκληρή πολιτική, οικονομική, κοινωνική, γεωπολιτική, γεωστρατηγική και γεωοικονομική πραγματικότητα  Βέβαια στην πολιτική ή στην οικονομία, πολύ περισσότερο στην «πολιτικό-οικονομία»(σ.σ στην προκειμένη περίπτωση η οικονομία και η πολιτική αλληλοεπηρεάζονται περισσότερο από ποτέ), η αβεβαιότητα για την όποια εξέλιξη, η αβεβαιότητα είναι πάντα… παρούσα. Παρά ταύτα η αισιοδοξία του γράφοντος-και όχι μόνο, εξακολουθεί να υπάρχει.

 

   (*)  e-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

 

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >