ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Αν δεχτούμε ότι στα γεράματα δεν κάνεις φίλους, τότε κάθε απώλεια φίλου από τη νιότη σου, δεν επανορθώνεται.

Κάπως έτσι νοιώσαμε αυτές τις μέρες από το θάνατο του ΝΙΚΟΥ ΔΑΦΝΟΥ, ενός δοκιμασμένου φίλου σε καλές και κακές στιγμές, σε χαρές και λύπες, σε δύσκολους και ευχάριστους καιρούς.

Εκεί κοντά στο 1989, σε ένα μικρό ουζερί της πόλης μας, τσουγκρίσαμε για πρώτη φορά τα ποτήρια μας και… «δέσαμε» τις σχέσεις μας, προσωπικές και οικογενειακές, για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες.

Κάθε μέρα, μεσημέρι – βράδυ, το αλκοόλ μας έφερνε όλο και πιο κοντά και τα ξενύχτια και για πολλά χρόνια, έγιναν τρόπος ζωής μας.

Μια ζωή με πολλές προσωπικές αδυναμίες, έντονη, απροβλημάτιστη, απρογραμμάτιστη, αυτοζημιογόνα.

Και γι’ αυτή τη ζωή ο Νίκος Δάφνος έδινε μάχες επιβίωσης, χωρίς να χάσει την ανθρωπιά του, χωρίς να λερωθεί, χωρίς να δοκιμαστούν οι κοινωνικές του σχέσεις.

Είχε την τύχη να έχει δίπλα του, μια υπέροχη σύζυγο, τη Σούλα, και δύο υπέροχα παιδιά, τον Άλκη και τη Λαμπρίνα, είχε μια υπέροχη οικογένεια, για την οποία καμάρωνε και ένιωθε υπερηφάνεια.

Ήταν μακροχρόνια, σταθερή και δεμένη.

Τα τελευταία χρόνια και λόγω ηλικίας, η φιλία μας περιορίστηκε στις αναμνήσεις που είχαμε, συμμαζευτήκαμε, όπως συμμαζεύτηκε και ο τρόπος ζωής μας, προσγειωθήκαμε στα προβλήματα της καθημερινότητάς μας και περισσότερο σε εκείνα που αφορούσαν την υγεία μας.

Ο φίλος μου, ο Νίκος Δάφνος, ήταν άτυχος σε αυτόν τον τομέα, είχε πολλά και δύσκολα προβλήματα υγείας, τα οποία και τον πήραν από κοντά μας.

Έφυγε σεμνά και αθόρυβα, ενώ όλη του η ζωή ήταν έντονη , πληθωρική και χωρίς καρμποναρισμένους κανόνες.

Όμως κάθε φορά που κάτι καλό φεύγει μακριά, μας αφήνει χώρο για καλές αναμνήσεις.

Καλό σου ταξίδι φίλε Νίκο!

 

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΤΑΣΙΝΟΣ

 

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >