ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

“Την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1999, το τηλεοπτικό κανάλι NBC είχε ένα δίωρο αφιέρωμα στο Ολοκαύτωμα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα όσα τραγικά παρακολούθησα με συγκλόνισαν τόσο πολύ , που αποφάσισα να υποβάλω τον εαυτό μου στη μεγάλη δοκιμασία να επισκεφτώ ένα απ’ αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης”. 

Αυτά αναφέρει στο ΑΜΠΕ ο συγγραφέας –εκπαιδευτικός κ. Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, για την τελευταία του συγγραφική δουλειά με τίτλο “Νταχάου, προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες”, που κυκλοφορεί σε μια προσεγμένη καλαίσθητη έκδοση, από τις εκδόσεις Μένανδρος. 

Η συγκίνηση και η περιέργεια, προσθέτει ο κ. Ιντζέμπελης,  με ωθούσαν να γνωρίσω την άλλη πλευρά, την απαγορευμένη, της Γερμανίας. 

Θα επισκεφτόταν  το Νταχάου, το οποίο απείχε μόλις είκοσι χιλιόμετρα από το Μόναχο, όπου και έμενε. Περνώντας την κεντρική πύλη, βρέθηκε σε ένα άλλο κόσμο. Τόση ήταν η φόρτιση που έκανε καιρό για να συνέλθει.  

Αυτό το γεγονός όμως αποτέλεσε για τον ίδιο και μια αφορμή για να ξεκινήσει   να γράψει  τη μελέτη για το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Νταχάου. Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε ενότητες . 

Η πρώτη περιέχει το ιστορικό του Νταχάου, η δεύτερη έγγραφα και ντοκουμέντα, η τρίτη προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες πολιτικών κρατουμένων, η τέταρτη τον Τύπο ως πηγή για το Νταχάου και η πέμπτη φωτογραφίες και υλικό για το στρατόπεδο. 

Η συνολική έρευνά του ξεπέρασε την δεκαετία και έφτασε αισίως τα δεκαπέντε χρόνια μέχρι την έκδοση του βιβλίου. Αναφερόμενος στις δυσκολίες που αντιμετώπισε για τη συγγραφή του βιβλίου, εξηγεί στο ΑΜΠΕ, πώς αυτές ήταν πάρα πολλές. 

Αν σκεφτείτε , εξηγεί στη συνέχεια, ότι η συλλογή του υλικού ξεκίνησε το 1999, με σημειώσεις σε τετράδια και φωτοτυπίες, τότε που ο υπολογιστής δεν ήταν πολύτιμο εργαλείο όπως σήμερα και που λίγοι τον κατείχαν. Στην αρχή έψαχνε μέσα από παλιά έγγραφα αλλά και εφημερίδες της εποχής που έκαναν αναφορά σε  πολιτικούς  κρατούμενους  και τα σημείωνε σε ένα μπλοκ. Στον τηλεφωνικό κατάλογο έβρισκε τα τηλεφωνικά τους νούμερα. Έπειτα τους τηλεφωνούσε και τους ρωτούσε αν είχαν συγγενικά πρόσωπα στο Νταχάου. Ο αρχικός δισταγμός περνούσε και ύστερα του αφηγούνταν τις προσωπικές τους ιστορίες. Μέσα από αυτά τα συγγενικά πρόσωπα συνέλεξε το υλικό μου. Με προθυμία προσφέρθηκαν να τον  βοηθήσουν. 

Από το 2006 όταν αγόρασε υπολογιστή βρήκε και άλλα στοιχεία στο διαδίκτυο. Ακόμη επισκέφτηκε αυτό το διάστημα πολλές βιβλιοθήκες και διάβασε και πολλά ιστορικά βιβλία που είχαν σχέση με εκείνη την εποχή. Επισκέφτηκε και την βιβλιοθήκη του στρατοπέδου και ήρθε σε επαφή με τους υπαλλήλους του Μουσείου του Νταχάου που τον  βοήθησαν και του έδωσαν έγγραφα αλλά και επιστολές που είχαν σχέση με το στρατόπεδο. 

Το ελληνικό αρχείο του Νταχάου είναι πολύ μικρό και φτιάχτηκε από την αγάπη εθελοντών να συνεισφέρουν στην ιστορική έρευνα, δεν παραλείπει να τονίσει ακόμα ο συγγραφέας, ενώ προσθέτει ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή έψαχνε για νέα στοιχεία. Μέσα στα πλαίσια αυτά ανακάλυψε την φωτογράφο Αρετή Πριοβόλου που φωτογράφησε πριν από λίγους μήνες το στρατόπεδο. Οι φωτογραφίες της είναι εξαιρετικές. Μερικές περιέχονται μέσα στη μελέτη.

Τέλος ο ίδιος δεν παραλείπει να αναφερθεί και στο μήνυμα που θέλει να στείλει μέσα από αυτή την πολύχρονη και σημαντική έρευνα. Βασικός στόχος του, επισημαίνει, εκτός από τη βοήθεια που αυτά θα προσφέρουν στους ερευνητές και στους αναγνώστες, είναι οι νέοι άνθρωποι να γνωρίσουν τη φρίκη του πολέμου και την αβίωτη καθημερινότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εκεί που ένας αριθμός, το νούμερο, αντικαθιστούσε την προσωπικότητα του ανθρώπου. Τους χώρους εκείνους που μόνο θλίψη και ντροπή προκαλούν στην ανθρωπότητα, καταλήγει ο κ. Ιντζέμπελης…

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >