ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Του Δημήτρη Χαμπίπη

Η ετυμηγορία του Ελληνικού λαού είναι απολύτως σεβαστή και η νέα Κυβέρνηση απερίσπαστη θα εφαρμόσει το πρόγραμμά της με τις θερμές ευχές όλων μας τουλάχιστον να μην μπούμε σε περιπέτειες που δεν έχουν γυρισμό. Σε καμία όμως περίπτωση δεν υπάρχει λευκή επιταγή και ιδιαίτερα κάτω από τις κρίσιμες στιγμές και τις ακόμη πιο κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.

Στον απόηχο λοιπόν των εκλογών η ευδιάκριτη εικόνα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ με τον διαμελισμό των ιματίων του για μια ακόμη φορά κυριάρχησε.    

Είχαμε το ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, το κακέκτυπο ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ του Γιωργάκη, το ρηχό ΠΟΤΑΜΙ του Σταύρου Σημίτη και το ιμιτασιόν ΣΥΡΙΖΑ του Αντρέα Τσίπρα με το 80% της δύναμής του από αυτομολήσαντες ΠΑΣΟΚους.

Και παράλληλα αλλά στην απ’ έξω τους παρηκμασμένους και ξεβρασμένους γιαλαντζί σοσιαλιστές που έτρεξαν σαν μετανοούσες μαγδαληνές να υποκληθούν γονυπετώς και να υποβάλλουν τα διαπιστευτήρια στον Αλέξη τον μεγαλοπρεπή.

Έναν ηγέτη ψιλοκαβαλημένο που βρίσκεται σε κρίση συνείδησης και Παπανδρεϊζει μελετώντας μανιωδώς τα απομνημονεύματα του Αντρέα.

Και πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρείς» έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής, όχι για την ουσία του οικονομολογικού προβλήματος της χώρας αλλά για την ιδεολογικοπολιτική σύγχυση που επικρατεί στην αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνηση.

Έβγαλαν χολή τα τελευταία χρόνια οι ψευτοαριστεροί και πολλοί από αυτούς όντες εντός του ορίντζιναλ ΠΑΣΟΚ για την συνεργασία με την δεξιά παράταξη. Αγνοούσαν προφανώς η δεν ήθελαν να καταλάβουν την αναγκαιότητα αυτής της συνεργασίας για την σωτηρία της χώρας. 

Σήμερα βαφτίζουν άνοιγμα και κοινωνική συμφιλίωση την πραγματικά ανίερη συνεργασία με τους  ακροδεξιούς εθνικιστές του Πάνου Καμένου.

Αλήθεια εκτός από την λέξη «αντιμνημόνιο» που και αυτή τους έκανε την χάρη και το ακύρωσε το ΠΑΣΟΚ και ο Ελληνικός λαός με τις θυσίες του σε τι άλλο μπορούν να συμπλεύσουν ένα αριστερό μόρφωμα και μια ακροδεξιά καρικατούρα;  Πως αλήθεια θα κυβερνηθεί η χώρα όταν ο ένας δείχνει τις ανθρώπινες ευαισθησίες για τους δύσμοιρους Πακιστανούς και ο άλλος ζητάει να ξεπαστρεφτούν; Όταν ο ένας είναι αδιάφορος και εμπιστεύεται την ελληνοτουρκική φιλία και ο άλλος ζητάει να πάρουμε την Αγιά Σοφιά; Όταν ο ένας δηλώνει άθεος και ο άλλος ακραιφνής Χριστιανοδημοκράτης; Και πως μπορούν να εκληφθούν οι δηλώσεις υποστήριξης ολόκληρου του νεοφιλελεύθεροσυντηρητικού κατεστημένου Μαρι Λε Πέν, Γλύξμπουργκ, Γιάννας Αγγελοπούλου στην νέα αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση;

Μήπως ξαφνικά και με το μαγικό ραβδάκι του Τσιπρανδρέα εργαζόμενοι και κεφάλαιο έγιναν ένα;

Και «ώ του θαύματος» το συντηρητικό άνοιγμα συνεχίζεται με την πρόθεση του Αντρέα Τσίπρα για καθαρόαιμο δεξιό για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παρακαλάνε λέει τον Κώστα Καραμανλή, αυτόν που για 5 ολόκληρα χρόνια άφησε την χώρα να αυτοδιοικείται στο έλεος της γαλάζιας γενιάς. Και που εγκατέλειψε την χώρα με πρωτογενές έλλειμμα σε μια μόνο χρονιά το 2009 στο 15,6% και 24 δις Ευρώ. Αυτόν που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την χρεοκοπία της χώρας αλλά που τεχνιέντως κατάφερε να τις καμουφλάρει. 

Και τώρα νιώθουν την ανάγκη να τον δικαιώσουν και από πάνω.

Και μετά σου λέει ότι έχουν δεσμευτεί να θεσπίσουν εξεταστική επιτροπή για την χρεοκοπία της χώρας μέχρι το 2009. Αλήθεια σε ποιόν σκέφτονται με την αλλοπρόσαλλη μισαλοδοξία που τους διακατέχει να αποδώσουν ευθύνες; Μήπως σκέφτονται σε συνεργασία με την δεξιά παράταξη να ξαναστήσουν ένα νέο βρώμικο ’15;

Και το ευτράπελο της υπόθεσης είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής τους κάνει και τεμενάδες. Σκέφτεται φαίνεται περισσότερο την επάνοδο στην ενεργό πολιτική ως αρχηγός της δεξιάς παράταξης.

Πόσο τον τιμούν όμως ακόμη και με το να τον προτείνουν ως πρόεδρο της Δημοκρατίας;

Είχε και ο ορίτζιναλ Αντρέας το 1985 σκεφτεί στην ίδια ακριβώς λογική της συμφιλίωσης και της ομοψυχίας να προτείνει τον Κων/νο Καραμανλή αλλά το ιδεολογικό και σκληρά οργανωμένο ΠΑΣΟΚ της εποχής δεν του το επέτρεψε.

Τι νιώθουν άραγε και πως σκέφτονται να αντιδράσουν οι γνήσιοι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ (ελάχιστοι είναι αλήθεια) σε αυτόν τον άνευ όρων εναγκαλισμό με τους ακροδεξιούς;

Αν δεν κάτσει ο Καραμανλής έχουν στην αναμονή άλλο γκισέμι. Κεντροδεξιό αυτή την φορά. Τον «κύριο τίποτα» για την Αυτοδιοίκηση. Αυτόν που έκανε την πρωτεύουσα της χώρας ένα σύγχρονο γκέτο γεμίζοντάς την με τα καταθλιπτικά και αντιαισθητικά «κάγκελα παντού». Είναι το μόνο έργο που άφησε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος σαν Δήμαρχος Αθήνας για 2 τετραετίες. Εκτός βέβαια από τις φιέστες και το θεαθήναι. 

Μήπως τελικά και ο σύγχρονος Αντρέας μπλοφάρει και στο τέλος τους αδειάσει στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας; Τα δείγματα γραφής μέχρι σήμερα δεν πείθουν για τέτοιου είδους ανατροπές.

Το άνοιγμα άνευ όρων προς την δεξιά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με κοινωνικές ομοψυχίες και τα τοιαύτα. Εγγενείς αδυναμίες δείχνει να δώσουν έστω και κατ’ επίφαση ένα αριστερό στίγμα σε μια συντηρητικά δομημένη κοινωνία όπου και λόγω της κρίσης έχουν εξαφθεί τα ακραία συντηρητικά ένστικτα με τα οποία οι γιαλαντζί αριστεροί που φαινομενικά κυριαρχούν πρέπει να συμβιβασθούν. 

Αν ο δρόμος της αλλαγής ήταν στρωμένος με μαρμελάδα και κολλήσαμε στο βάδισμα, ο δρόμος της ανατροπής θα είναι μόνιμα χιονισμένος. Έτσι μόνο θα βλέπουμε άσπρη μέρα…  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >