ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

                          

«Αλαφρανέβασμα η ΨΥΧΗ / βαρύ κατέβα η ΣΑΡΚΑ».

Μια παραστατικότατη και επίκαιρη  ποιητική εικόνα  που μας αισθητοποιεί κατά τρόπο ανάγλυφο την πάλη ανάμεσα στις δύο φύσεις του ανθρώπου, την υλική από τη μια και την πνευματική από την άλλη.

Το δίστιχο αυτό μου ήρθε στο νου ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος όπου το ΟΧΙ αυτού του Δημοψηφίσματος του 2015 θα καταγραφεί και θα αξιολογηθεί από την Ιστορία, τουλάχιστον, ως ισάξιο, όχι μόνο με το αντίστοιχο του 1940, αλλά και όλων των προηγουμένων που αυτή η ράτσα έχει καταγράψει στην τρισχιλιετή Ιστορία της.

Και τούτο το ΟΧΙ  ήταν μια προέκταση της ίδιας Ελληνικής Ψυχής, όπως και τα προηγούμενα που ο αδέκαστος κριτής  της Ιστορίας ανέκαθεν αυτά τα ΟΧΙ τα έχει ταυτίσει με την δοξαστική επιτυχία και λαμπρές ιστορικές σελίδες, ενώ το ΝΑΙ με την αποτυχία, δυστυχώς, και σε κάποιες περιπτώσεις με την ταπείνωση και την καταστροφή.

Τούτο το ΟΧΙ, κατά κοινή ομολογία, είναι «τέκνο» της τελευταίας πενταετίας. Μιας πενταετίας «Μνημονιακής» όπου η ανεργία έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις, το κλείσιμο των καταστημάτων ξεπέρασε τα 300.000 και η φτωχοποίηση των συμπολιτών μας έχει αγγίξει το 1/3 του πληθυσμού μας και οι αυτοκτονίες να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο(!). Οι υποστηρικτές του ΝΑΙ, σ΄ αυτό το Δημοψήφισμα, ως θύματα του φόβου, δεν έχουν πειστική δικαιολογία, καθόσον χρεώνονται με το ανιστόρητο αφενός και αφετέρου, όπως θα μας έλεγε και ο ποιητής μας, έπεσαν και θύματα της «Σάρκας». Η «Σάρκα» ανέκαθεν  και  από τη φύση της ταυτίζεται με χαμηλές και εφήμερες παρορμήσεις, ενώ η «Ψυχή» και το «Πνεύμα» με υψηλές εκζητήσεις, με στόχους ανώτερους και Ανθρωπιστικούς. Με απλά λόγια κι αυτό το ΟΧΙ ήταν προέκταση μιας «Ψυχής» που κινείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη σφαίρα των ηθικοπνευματικών αξιών αποβλέποντας σ΄ ένα και μόνο: στην κατάκτηση  του Ωραίου και του Αληθινού και γενικά  αυτού του υπέροχου κόσμου των Ιδανικών που ομορφαίνουν τη ζωή μας.

Οι φίλοι μου και υποστηρικτές του ΝΑΙ πέραν των άλλων θέλουν να πιστεύουν και να εστιάζουν τη θέση τους στη σημερινή συγκυρία και συγκεκριμένα όπου ο ένας αντιμάχεται τους δεκαοχτώ, κατά συνέπεια ο αγώνας αυτός είναι άνισος και χαμένος από την αρχή. Η θέση αυτή επιβεβαιώνει το ανιστόρητο και συγκεκριμένα: το ΟΧΙ στον Πέρση επιδρομέα πριν 25 αιώνες, ήταν κι αυτό ένα ΟΧΙ των ολίγων εναντίον των πολλών αφενός και αφετέρου και εκείνο το ΟΧΙ  ήταν τέκνο μιας ΨΥΧΗΣ που έδινε αγώνα ζωής και θανάτου κατά του σκοταδισμού και της ατίμωσης και υπέρ της Ελευθερίας και ήταν νικηφόρο και πάνω απ΄ όλα διδακτικό. Εδώ βλέπουμε την ΨΥΧΗ την Ελληνική να κοιτάζει ψηλά και να φλέγεται από την αυτοπροαίρετη εκλογή του μαρτυρίου για την εκτέλεση του καθήκοντος πράγμα το οποίο διδάσκει ότι ο θάνατος δεν είναι φθορά και τέλος, παρά μια τιμή και μετάβαση στην αθανασία. Αλλά και το ΟΧΙ του 40 εναντίον του Ναζισμού δεν ήταν ένας αγώνας του Ελληνικού Ανθρωπισμού που αρνείται το χωρισμό των λαών σε λαούς κυρίων και λαούς σκλάβων ή λαούς που πρέπει να εξοντωθούν; Σε τέτοιους επιδρομείς, φίλε μου και υποστηρικτή του ΝΑΙ, θέλεις να παραδώσουμε την Πατρίδα μας; …

Το ΟΧΙ του 2015 δεν ήταν ένα απλό όχι για το ευρώ και ναι  στη δραχμή, ήταν ένα ΟΧΙ στην ατίμωση και στη σκλαβιά και στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ήταν ένα ΟΧΙ δημοκρατικό για την αξιοπρέπεια και την Ελευθερία ενός λαού για ισοτιμία και ισονομία μέσα στην Ε.Ε. όπου όλοι οι λαοί της θα έχουν την ανθρώπινή τους αξία, την αξία του ανθρώπου και όλοι να έχουν το ίδιο δικαίωμα να ζουν ανθρωπινά και να αναπτύσσουν ελεύθερα τον εαυτό τους. Κατά συνέπεια, το ΟΧΙ αυτό θα πρέπει να το διασφαλίσουμε και να το αυξήσουμε με κάθε μέσο, διότι ο ΕΧΘΡΟΣ καιροφυλακτεί και οι «Εφιάλτες» πρέπει να απομονωθούν είτε αυτοί εμφανίζονται με τη μορφή χαμερπών μοχθηρών προσώπων είτε με τη μορφή του πειρασμού. Ο δρόμος του χρέους και των ιδανικών δεν είναι ανθόσπαρτος, είναι δύσκολος και ανηφορικός. Οι «ριψάσπιδες» και οι άνανδροι, «οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες» της Ευρωπαϊκής τοκογλυφίας  θα μας καλέσουν για να μας προσφέρουν εφήμερες ηδονές και χιμαιρικές απολαύσεις: «Μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη. / Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει. / Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει». Τι, όμως, κι αν σε καλεί το μάγεμα! Η σάλπιγγα σε λίγο ενδέχεται να κόψει του «τραγουδιού τα μάγια» με τη βία ή με  την παροχή κάποιων ευρώ και τη μορφή κάποιας ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, κι αν, «ο μη γένοιτο», αυτό συμβεί και κατά τη διαίσθησή μου θα συμβεί, εδώ θα φανεί το χρέος μας και η στάση μας που θα πρέπει να είναι περήφανη και ανυποχώρητη και να σταθούμε ψηλά, ολόρθοι για την πραγμάτωση των ΙΔΑΝΙΚΩΝ μας, συνεχίζοντας την πορεία μας με σταθερά βήματα, άλλοτε τρέχοντας και άλλοτε τρικλίζοντας, περιορίζοντας την σπατάλη και πάνω απ΄ όλα περήφανοι, αγνοί και δαιμόνιοι, ανάμεσα σε όλα και πέρα απ΄ όλα, οι ΕΛΛΗΝΕΣ εμείς, πάντα ΕΛΛΗΝΕΣ, επιτελώντας την υψηλή αποστολή που μας εμπιστεύτηκε το πεπρωμένο μας σ΄ αυτή τη ΖΩΗ και σ΄ αυτή τη χώρα.

Και ένας λόγος παραπάνω που τα ΙΔΑΝΙΚΑ  είναι πέρα για πέρα ένα είδος Ελληνικό. Αυτό το άθλημα το ηθικό ταιριάζει μόνο με την Ελληνική Ψυχή, γιατί αυτή μόνο πίστευε και πιστεύει, ακόμη και σήμερα, στο Δίκαιο, την Αλήθεια, την Ελευθερία, την Τιμή και την Αξιοπρέπεια. Αυτή μόνο ενστερνίζεται και αφοσιώνεται με τις ανθρωπιστικές αρετές και τα αλτρουιστικά αισθήματα και δίνεται στον αγώνα αυτοπροαίρετα και βαδίζει αγόγγυστα και τραγουδώντας το δρόμο του μαρτυρίου και της θυσίας. Γι΄ αυτά τα ιδανικά κανένας αγώνας δεν είναι μια χαμένη υπόθεση. Άλλωστε η ζωή χωρίς αυτά δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Χωρίς ιδανικά ο άνθρωπος είναι έρμαιο των παθών και των ενστίκτων του και σέρνεται στο χώμα  χωρίς προοπτική και ελπίδα για πρόοδο πραγματική. Ο άνθρωπος αυτός μοιάζει με το κάρο εκείνο που δεν έχει άλογο και με ΄κείνο το αμάξι που δεν έχει τιμόνι, κατά συνέπεια έχει δίκιο ο φιλόσοφος που υποστηρίζει ότι είναι καλύτερα  να χάσεις τη ζωή σου παρά τα ιδανικά σου. Ο αγώνας γι΄ αυτά τα ΙΔΑΝΙΚΑ, κατά κοινή ομολογία , θέλει και αρετή και ανδρεία και ανδρείος είναι όχι εκείνος που δεν λογαριάζει τον κίνδυνο, γιατί τον αγνοεί, ούτε ο άφοβος από μωρία  ή θηριωδία, αλλά εκείνος που και επίγνωση έχει του κινδύνου και φοβάται, αλλά δαμάζει το φόβο του και ρίχνεται στον αγώνα και ψηφίζει το ΟΧΙ, γιατί έχει να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει κάτι πιο πολύτιμο κι από αυτήν ακόμα τη ζωή του. Φίλοι μου, υποστηρικτές του ΝΑΙ, «Ουκ επ΄ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος» μας λέει η Αγία Γραφή.

Ο Ελληνικός λαός στην πολιτισμική ιστορική του πορεία εδώ και 25 αιώνες τίμησε πάνω από κάθε άλλο επίγειο αγαθό την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του και αγωνίστηκε σκληρά για να την αποκτήσει και να τη συντηρήσει. Αναφέρομαι, φυσικά, στην πολιτική Ελευθερία που αποτελεί τη βάση και την προϋπόθεση όλων των άλλων μορφών της Ελευθερίας. Ανέκαθεν οι Έλληνες διέκριναν το ελεύθερο από το δουλικό ήθος, τον ελεύθερο από το δουλικό χαρακτήρα. Ο ελεύθερος χαρακτήρας ταυτίζεται με την υψηλοφροσύνη, την αυτοπεποίθηση και την υπερηφάνεια, ενώ ο ευτελισμός, η ανασφάλεια και η ταπείνωση είναι γνωρίσματα του δουλικού χαρακτήρα. Με λίγα λόγια πίσω από τη δουλοφροσύνη κρύβονται όλα τα ελαττώματα και όλες οι ανεπάρκειες που υποβιβάζουν τον άνθρωπο στο επίπεδο όντων κατώτερων και από μερικά υπερήφανα και ανυπότακτα όντα. Οι «φίλοι» μας οι Δανειστές με το τελεσίγραφο της 25ης Ιουνίου του 2015 ήταν κι αυτοί ανιστόρητοι, καθόσον δε γνώριζαν ότι ο Ελληνικός λαός «γεννιέται» ελεύθερος και όχι δούλος. Νόμισαν  κάποιοι θρασείς πολιτικοί και μισάνθρωποι θεωρητικοί ότι ο Ελληνικός λαός έχει απολέσει το αίσθημα και τον πόθο της Ελευθερίας με την επιβολή και την αναγκαστική εφαρμογή μιας μνημονιακής  πολιτικής. Νόμισαν, επειδή δεν αντιδράσαμε σ΄ αυτή τη δουλική πενταετία των μνημονίων που βιώσαμε λίγο πολύ όλοι μας, ότι πάθαμε αυτό που έπαθαν οι σκλάβοι στην Αφρική όταν λευτερώθηκαν με νόμο της νέας πολιτείας τους. Οι περισσότεροι έτρεξαν στους πρώην αφέντες τους και τους ικέτεψαν να τους βάλουν και πάλι στους χαλκάδες και να τους κρατήσουν – ήταν τόσο σίγουροι κάτω από τη στέγη και την προστασία τους …  Να τι κάνει η δουλοφροσύνη. Δημιουργεί  ψυχές  ανάπηρες  και υποβιβάζει τον άνθρωπο πιο χαμηλά κι από εκείνο το μικρό πουλί που μόλις βρει την ευκαιρία, δραπετεύει από το κλουβί του με όλο τον κίνδυνο που διατρέχει να το καταβροχθίσει σε λίγο ο εχθρός του.  

Δυστυχώς, μέσα σε «κλουβιά» καμωμένα από ιδέες και από πάθη ταπεινά κλείνουν ανέκαθεν τους ανθρώπους εκείνοι που  μας κυβερνούν κι αναφέρομαι κυρίως στη σημερινή Ευρωπαϊκή ηγεσία. Στο καλούπωμα  τούτο βοηθάει και η Τεχνολογία που έχει ανοίξει απέραντες δυνατότητες και η απειλή του εξανδραποδισμού της Ελλάδας γίνεται κάθε μέρα και μεγαλύτερη. Οι βάρβαροι αυτοί τρόποι, όπως για παράδειγμα το κλείσιμο των τραπεζών, θα μπορέσουν να σβήσουν από την ψυχή του Έλληνα τον πόθο της Ελευθερίας;  Θέλω να πιστεύω όχι γιατί ο Έλληνας είναι μαθητής του Θουκυδίδη που έλεγε ότι: «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ΄ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες», με λόγια απλά μας έλεγε ότι η ευτυχία είναι συνυφασμένη με την ελευθερία και η ελευθερία με τη γενναιότητα. Άλλωστε, αυτό το θείο δώρο που είναι το πολυτιμότερο απ΄ όλα τα αγαθά της ζωής οι σημερινοί ηγέτες της Ε.Ε. και το αγνοούν και το χλευάζουν και αγνοούν παράλληλα κι έναν δικό τους άνθρωπο, το Ρουσσώ, που έλεγε ότι «ο κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και κύριος του εαυτού του και δεν μπορεί κανένας με οποιοδήποτε πρόσχημα κι αν σοφιστεί να τον υποδουλώσει». Κι αν τελικά μας υποδουλώσουν, παίρνοντας τη ρεβάνς για την ήττα τους στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλήθεια, στραγγαλίζοντας και καταλύοντας την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του λαού μας, με ποια λόγια θα απολογηθούν στο Θεό; Αλλά τι λέω τώρα: οι επίδοξοι τύραννοι και οι βάναυσοι κατακτητές, έχουν άραγε Θεό; Τέλος πάντων κι αν δεν έχουν Θεό για να τους τιμωρήσει, θα τιμωρηθούν από τις Ερινύες, κι  αυτό είναι ό,τι το χειρότερο …  

                               

                                                                                                         Χ.Π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός)

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >