ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Σε προηγούμενο δημοσίευμά μας, παροτρύναμε τους αρτινούς καταναλωτές, να προτιμούν τα τοπικά καταστήματα και προϊόντα, γιατί έτσι ενισχύονται η τοπική οικονομία, γιατί αυτό είναι υποχρέωση και συμφέρον των ίδιων και όλων μας, ώστε να αντέξουμε την κρίση και τις συνέπειές της, στην περιοχή μας.

Είπαμε το αυτονόητο!

Είχαμε όμως ενστάσεις και αντιδράσεις, καθόλου κολακευτικές για τους αρτινούς καταναλωτές, καταστηματάρχες και παραγωγούς αγροτικών προϊόντων.

Για τους πρώτους, τους καταναλωτές, φίλοι του «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ», μας είπαν ότι πολλές δεκάδες αρτινοί, καλύπτουν τις ανάγκες τους στις αγορές γειτονικών νομών και παραπέρα, όχι γιατί βρίσκουν καλύτερες τιμές και ποιότητα, αλλά γιατί τους έχει γίνει συνήθεια, από τις εποχές των… παχιών αγελάδων!

Από τότε που θεωρούσαν υποτιμητικό για τον… «νεοπλουτισμό» τους, να ψωνίζουν από τα καταστήματα της Άρτας κι όχι των Ιωαννίνων, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και της… Ευρώπης!

Υπάρχουν καταστήματα που δεν προσαρμόζονται στις δύσκολες καταστάσεις και εποχές που βιώνουμε.

Υπάρχουν και ντόπια αγροτικά προϊόντα, που πωλούνται πολύ πιο ακριβότερα στην Άρτα, από ότι – τα ίδια – σε άλλες περιοχές της χώρας.

Οι ίδιοι οι παραγωγοί αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, πουλάνε τα προϊόντα τους, απευθείας στους καταναλωτές, πιο ακριβά, από ότι πωλούνται στα μανάβικα της περιοχής μας, χωρίς να πληρώνουν νοίκια, υπαλλήλους, φόρους, εργαζόμενους, ασφαλιστικά ταμεία κ.ά.

Τα προαναφερόμενα δεν αποτελούν κανόνα, αλλά συμβαίνουν και σε βαθμό που δεν δικαιολογείται.

Εκεί όμως που η κατάσταση ξεφεύγει, κατά πολύ, από την κοινή λογική, είναι αυτή που επικρατεί στα χωριά του νομού μας.

Όποια επαγγελματική δραστηριότητα κι αν πάει να αναπτυχθεί και από οποιονδήποτε, δεν τυγχάνει της επιλογής και της στήριξης της τοπικής κοινωνίας.

Λίγες έως και ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις, που ξεφεύγουν από αυτή την απόρριψη.

Μας αναφέρθηκαν περιπτώσεις, για τις οποίες δεν υπάρχουν εξηγήσεις αυτών των συμπεριφορών.

Θα αναφερθούμε σε μερικές χαρακτηριστικές από αυτές, αποφεύγοντας φυσικά και για ευνόητους λόγους, να τις συγκεκριμενοποιήσουμε.

Σε κεφαλοχώρι του κάμπου και στην κεντρική πλατεία, δίπλα στην εκκλησία του χωριού και πλησίον πολλών καφενείων, υπάρχει περίπτερο, ίσως και το μοναδικό, το οποίο δεν βρίσκει ενοικιαστή κι όσοι στο παρελθόν επιδίωξαν να το λειτουργήσουν και ήταν και αρκετοί, δεν κατάφεραν να το κρατήσουν.

Οι κάτοικοι, που μετριούνται σε χιλιάδες, προμηθεύονται τα τσιγάρα τους, τις εφημερίδες τους και τα ψιλικά τους, από περίπτερα της πόλης ή άλλων χωριών κι όχι από το «δικό» τους και απέξω από την πόρτα τους!

Όπως μας είπε πρώην ενοικιαστής του, το ένα τέταρτο από αυτούς τους κατοίκους, να τον στήριζαν, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα συντήρησής του.

Σε άλλο κεφαλοχώρι του κάμπου, κομμώτρια με εμπειρία, άνοιξε σύγχρονο κομμωτήριο, κόσμημα για το χωριό και σε ένα χρόνο το έκλεισε, γιατί οι χωριανές της τρέχανε στην πόλη κι όχι στην αυλή τους, για τις ανάγκες τους.

Σε ημιορεινά χωριά, μεγάλα χωριά, κανένα κατάστημα, εμπορικό ή υγειονομικού ενδιαφέροντος, δεν έχει προκοπή.

Περιπτώσεις που σίγουρα δεν περιποιούν τιμή, για εκείνους που δεν συμπεριφέρονται, σύμφωνα με το συμφέρον τους και το συμφέρον της κοινωνίας που ζούνε.

Αυτομαστιγώνονται; Αυτομαστιγωνόμαστε;

 

                                                                                      Λ.Σ.

 

• < Προηγούμενο
• Επόμενο >